Υπάρχουν πολλά επαγγέλματα τα οποία θα μπορούσε να διαλέξει κάποιος αποκλειστικά για τις χρηματικές απολαβές που προσφέρουν. Το επάγγελμα του δασκάλου όμως σίγουρα δεν ανήκει σ’ένα από αυτά.

Δημήτρης Εμμανουήλ Απόφοιτος ΠΤδε Ιωαννίνων

Αντίθετα, είναι ένα από τα επαγγέλματα που ο ενδιαφερόμενος θα έπρεπε να προδιατίθεται να το κάνει και…τζάμπα. Κι αυτό γιατί είναι ένα επάγγελμα στο οποίο πρέπει να λογαριάζει κανείς περισσότερο πόσα έχει να δώσει, παρά πόσα έχει να λάβει. Συνεπώς, όταν κάποιος πρόκειται να ασχοληθεί με τον κλάδο αυτό είναι απαραίτητο να προβληματιστεί για την επιλογή του, να ανακαλύψει τα πραγματικά του κίνητρα και να πάρει τις ανάλογες αποφάσεις πριν να είναι αργά.

Ο τρόπος εισαγωγής βέβαια των μελλοντικών δασκάλων δεν βοηθάει από την πλευρά του στην εξεύρεση των κατάλληλων ατόμων. Οι υποψήφιοι δάσκαλοι δεν εισάγονται για το δημιουργικό τους πνεύμα, ούτε χάρη της ιδιαίτερης αγάπης τους για τα παιδιά. Στην πλειοψηφία τους, εισάγονται εξαιτίας της ικανότητας τους να λύνουν εξισώσεις και να αποστηθίζουν τα ποιηματάκια της Γ λυκείου .

Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με τα παιδιά;! Ο μαθητής δεν έχει ανάγκη ένα άτομο που είναι άριστος γνώστης της ιστορίας, αλλά ζητάει μία προσωπικότητα η οποία να τον στηρίζει και να τον βοηθάει να προσεγγίζει μόνος του τη γνώση. Χρειάζεται κάποιον ο οποίος μέσα στα επιφανειακά του ελαττώματα θα ανακαλύψει και θα προωθήσει το ιδιαίτερο ταλέντο

του, κάποιον ο οποίος θα αναγνωρίσει ενδόμυχά του έναν Αϊνστάιν ή έναν Γουόλτ Ντίσνεϊ.

Δεν έχει ανάγκη κανέναν να του κάνει ηθικά κηρύγματα και να του δείχνει πόσο λάθος είναι. Χρειάζεται κάποιον ο οποίος θα τον καταλαβαίνει σα φίλος και θα αποδέχεται τη διαφορετικότητα του. Δεν είναι ανάγκη να του δείξει ποιος είναι ο «σωστός δρόμος»-Ποιος είναι άλλωστε αυτός που τον γνωρίζει(Να σηκώσει το χέρι…!!!);! Το μόνο που χρειάζεται ένας μαθητής είναι μία φωνή να του πει: «Τράβα το δρόμο σου και γω θα ‘μαι στο πλευρό σου».

Κι επιτέλους, δεν πιάνει πλέον το κόλπο με την καλοσμιλεμένη βέργα, ούτε οι τιμωρίες-πρόστιμα. Ο σεβασμός δεν απαιτείται, αλλά κερδίζεται μέρα με τη μέρα, αργά και σταδιακά. Ξέρω, αυτός ο δρόμος αγαπητέ μου δάσκαλε είναι πιο δύσκολος για σένα , αλλά άμα έχεις ένα όραμα,ακόμα και ο ανήφορος μοιάζει πιο γλυκός.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πιάσουμε την κιμωλία στα χέρια μας προτείνω να χουμε υπ όψη μας τα παρακάτω λόγια: «Προτιμώ ένας μαθητής μου να γίνει ένας ευτυχισμένος σκουπιδιάρης παρά ένας παρανοϊκός πυρηνικός επιστήμονας». Α.Σ.Νηλ