Οι γονείς των μαθητών είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Μπορούν να γίνουν οι απόλυτοι συνεργάτες μας και να γίνουν θαύματα μέσα από τη συνεργασία, αλλά μπορούν να φτάσουν και τα παιδιά σε σημείο έτοιμα να τρελαθούν.

Γιατί; Γιατί είναι απλό…. O μαθητής, κατά πάσα πιθανότητα θα αγαπήσει το δάσκαλό του. Εκτός ακραίων περιπτώσεων. Ακόμα κι αν ο δάσκαλός του έχει ένα σωρό στραβά, το παιδί θα τον αγαπήσει όπως αγαπούν τα παιδιά: με τα ελαττώματά του.

Αν τώρα, οι γονείς για διάφορους λόγους κουτσομπολεύουν τον δάσκαλο στο σπίτι, τον μειώνουν, μιλούν γι αυτόν υποτιμητικά κτλ, τότε κάνουν κακό στο παιδί τους, όχι στο δάσκαλο.

Έχω πει πολλάκις στους γονείς ότι θέλω αν έχουν κάποιο θέμα προς συζήτηση μαζί μου να το συζητούν μαζί μου. Όχι γιατί “ντρέπομαι” το παιδί, αλλά γιατί αν δεν υπάρχει σύμπνοια, το παιδί μπερδεύεται και δυσκολεύεται να μάθει, εφόσον δεν ξέρει ποιον να εμπιστευτεί. Έχω ένα τέτοιο μπερδεμένο παιδί στην τάξη. Έξυπνο και ώριμο παιδί, που από την αρχή της χρονιάς ένιωθα ότι υπήρχε στο μυαλό του αυτή η πάλη των γονιών και της δασκάλας. Οι γονείς δεν μου έχουν πει το παραμικρό, μόνο ψεύτικα χαμόγελα.

Μόνο που ξεχνάνε ότι τα παιδιά μιλάνε, και τα λένε όλα.. Τι μου είπε μια μέρα:

“Κυρία εσείς θα πληρώσετε την ταβέρνα στην ημερήσια;” !!!!!!!!!

(πες μου τώρα ειλικρινά, όταν ήσουν παιδί σε ένοιαζε εσένα τι θα κάνει η δασκάλα; Εγώ δεν συνειδητοποιούσα καν ότι τρώνε και οι δάσκαλοι, δεν με ένοιαζε γιατί έπαιζα.)

Οι συγκεκριμένοι γονείς όμως θεωρούν πολύ σωστό καθώς φαίνεται να μιλούν με κακεντρέχεια και κατινιά για μας. Κι έλα πες μου εσύ, πώς το παιδί θα “ανοιχτεί” στο σχολείο, αν ξέρει ότι οι γονείς του δεν μας εκτιμούν.

Για την ιστορία…. ευτυχώς που έχουν τα μέσα και θα μάθουν από πρώτο χέρι ότι πληρώσαμε το φαγητό μας.