Ζούμε ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο για τα τελευταία πενήντα χρόνια στον χώρο της εκπαίδευσης. Ο πρωθυπουργός της χώρας απειλεί ξανά και ξανά με απολύσεις όσους εκπαιδευτικούς δεν θέλουν να αξιολογηθούν ή να .

Του Νίκου Τσούλια , τ. Πρόεδρος της ΟΛΜΕ

Δεν αρκούσαν οι πολιτικές αυταρχισμού των μέχρι τώρα υπουργών του, της κ. Κεραμέως και του κ. Πιερρακάκη, ώστε πρέπει να επισημοποιηθούν περαιτέρω και να οξυνθούν με μεγαλύτερο θεσμικό κύρος, εκείνο του πρωθυπουργού;

Γνωρίζει άραγε, ο κ. Μητσοτάκης, τι είδους αξιολόγηση επιχειρείται, σε ποια στελέχη στηρίζεται, με ποια κριτήρια γίνεται και κυρίως, αν έχει δώσει έστω κάποια ίχνη βελτίωσης στη λειτουργία των σχολείων;

Γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν «αιρετοί – εκπρόσωποι» των εκπαιδευτικών στα Υπηρεσιακά και στα Πειθαρχικά Συμβούλια – για πρώτη φορά, και μόνο στην εκπαίδευση – με συνέπεια να αποφασίζουν με επισφαλή κριτήρια και μονομερώς τα στελέχη της Διοίκησης δηλαδή οι «εκπρόσωποι» του Υπουργείου;

Γνωρίζει άλλη χώρα της Ευρώπης, που η αξιολόγηση γίνεται μόνο στους εκπαιδευτικούς και όχι συνολικά στο εκπαιδευτικό έργο; Γιατί δεν λαμβάνει η κυβέρνησή του καθόλου υπόψη τις σχετικές προτάσεις των Εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών;

Πέραν του ενδιαφέροντός του για την αξιολόγηση, έχει σκεφτεί ποτέ τις συνθήκες και το οικονομικό στάτους των εκπαιδευτικών και ιδιαίτερα των νέων εκπαιδευτικών με τον μισθό των 750 ευρώ και με τα νοίκια στα νησιά να είναι στα ύψη; Αισθάνεται κάποια ευθύνη για το ότι οι εκπαιδευτικοί βιώνουν καταστάσεις της δεκαετίας του 1960;

Δείτε επίσης 

Έχει ποτέ αναρωτηθεί το ποιος είναι ο ρόλος των εκπαιδευτικών; – ιδιαίτερα σήμερα με τα έντονα προβλήματα και με πολλαπλές απαιτήσεις των καιρών μας; Έχει αντιληφθεί άλλον πρωθυπουργό στη μακρά ιστορία της χώρας να «κουνάει το δάχτυλο» και να απαξιώνει κατ’ επανάληψη τις 160.000 των εκπαιδευτικών;

Έχει ακούσει το πώς πρέπει να προσδιορίζεται η διαμόρφωση της εκπαιδευτικής πολιτικής από σχετικούς και μη διεθνείς οργανισμούς (UNESCO, OECD) και από τις διεθνείς οργανώσεις των εκπαιδευτικών, την Παγκόσμια (Education International) και την Ευρωπαϊκή (ETUCE), ότι δηλαδή δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη πολιτική, αν δεν λαμβάνονται υπόψη οι θέσεις των εκπαιδευτικών οργανώσεων – συνθήκη που θεωρούν sine qua non;

Έχει κατανοήσει τον ουσιαστικό το ρόλο του σχολείου και της εκπαίδευσης, ότι η ψυχή τους είναι οι εκπαιδευτικοί και ότι μέλημα της πολιτείας οφείλει να είναι η διαρκής στήριξή τους;

Ως προς τι τόσο μίσος προς τους παιδαγωγούς της χώρας;
Ο κ. Μητσοτάκης βρίσκεται στην έξοδο της κυβερνητικής του παρουσίας και θεωρεί ότι είναι γενναίες οι πολιτικές του, πολιτικές με ένα μείγμα σκληρού αυταρχισμού και διάχυτου λαϊκισμού. Είναι αυτός που ως Υπουργός Δημόσιας Διοίκησης έβγαλε τη γενική περιγραφή των ποσοστών στη βαθμολογία, που πρέπει να έχει εκ των προτέρων και προφανώς αυθαίρετα η αξιολόγηση των δημόσιων υπαλλήλων! Αν αυτή η αντι-επιστημονική και αντι-εκπαιδευτική συνθήκη δεν είναι ακραίο δείγμα αλαζονείας και ασχετοσύνης, τι άλλο μπορεί να είναι;
Αντί να απολογείται για την κακή κατάσταση της εκπαίδευσης, για την ελλειμματική λειτουργία των σχολείων, για τις σουρεαλιστικές συνθήκες διαβίωσης ιδιαίτερα των νέων εκπαιδευτικών στην περιφέρεια, για τις αντιμεταρρυθμίσεις και τις αποτυχίες της πολιτικής του (αποδόμηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, Πανεπιστημιακή Αστυνομία, διοίκηση των πανεπιστημίων, προνόμια στα κολέγια κλπ.), προσπαθεί να αλλάξει την ατζέντα των πραγματικών προβλημάτων και των κρίσιμων προκλήσεων της εκπαίδευσηςˑ κάτι που προσπαθεί να κάνει εις μάτην και με τις ευθύνες του στην τραγωδία των Τεμπών.

«Μαύρες σελίδες» στην εκπαίδευση είναι οι συνολικές πολιτικές της κυβέρνησης της Ν.Δ. και του κ. Μητσοτάκη. Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα δεν μπορεί να μετασχηματιστεί με απειλές και με φτηνές επινοήσεις σε σκηνικό των χωριών Ποτέμκιν. Το μόνο που κατορθώνει ο κ. Μητσοτάκης είναι να, αποκαλύπτει μια βαθιά δημαγωγική νοοτροπία, μια οιονεί απολυταρχική πολιτική αντίληψη.

Δείτε επίσης