Η 5η Οκτωβρίου κάθε έτους γιορτάζεται σε όλον τον κόσμο ως η μέρα των εκπαιδευτικών. Η φετινή χρονιά είναι αφιερωμένη στους νέους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι καλούνται να ασκήσουν το λειτούργημα τους υπό αντίξοες συνθήκες. Στη χώρα μας, οι νέοι συνάδελφοι, αναπληρωτές και μόνιμοι, ασκούν το λειτούργημά τους με όρους επαχθέστερους από ό,τι οι παλαιότεροι.

ΣΥΝΕΚ

Η μακροχρόνια αδιοριστία, όσον αφορά στους αναπληρωτές, τούς αναγκάζει στην αρχή κάθε σχολικού έτους να βρίσκονται αντιμέτωποι με το άγχος της αβεβαιότητας, ενώ στο τέλος της σχολικής χρονιάς με τη λήξη της σύμβασής τους οδηγούνται στο ταμείο ανεργίας. Το μαρτύριο αυτό που μετατρέπει άθε αναπληρωτή και νέο καθηγητή σε σύγχρονο Σίσυφο, γίνεται ακόμα πιο βαρύ αν λάβουμε υπόψη μας τις εργασιακές συνθήκες. Συνάδελφοι με λιγότερα εργασιακά δικαιώματα από τους μόνιμους και με όρους ελαστικής και επισφαλούς εργασίας, καλούνται να στηρίξουν το εκπαιδευτικό σύστημα στις πιο δύσκολες και δυσπρόσιτες περιοχές της χώρας μας, αναγκασμένοι να εγκαταλείπουν την οικογένεια τους και το σπίτι τους για να μπορέσουν να βρουν μια δουλειά. Το κόστος όμως είναι μεγάλο. Κάθε έτος, χιλιάδες νέοι εκπαιδευτικοί, μετακομίζουν τελευταία στιγμή για να βρεθούν κοντά στον χώρο εργασίας τους. Η φυσική τους απομόνωση, επιδεινώνεται λόγω των χαμηλών απολαβών τους, οι οποίες καθορίζονται από προσλήψεις που δεν εντάσσονται πάντα στον κρατικό προϋπολογισμό (ΕΣΠΑ, Πρόγραμμα Δημοσίων
Επενδύσεων) και εξαντλούνται σε μεγάλο βαθμό στα έξοδα στέγασης και μετακίνησης τους. Συνηθισμένο είναι το φαινόμενο οι νέοι εκπαιδευτικοί να στηρίζονται οικονομικά από συγγενείς και φίλους για να τα βγάλουν πέρα. Ανάλογα προβλήματα αντιμετωπίζουν και οι μόνιμοι με μικρή προϋπηρεσία εκπαιδευτικοί,
οι οποίοι έχουν εγκλωβιστεί σε περιοχές μακριά από τον τόπο τους, λόγω του περιορισμένου αριθμού αποσπάσεων και μεταθέσεων.

Επιπλέον, η συμπλήρωση του ωραρίου σε πολλά σχολεία, πέραν του ότι οξύνει τα ήδη σοβαρά οικονομικά προβλήματα στους συναδέλφους αυτούς, δεν επιτρέπει να νιώσουν μέλος μιας συγκεκριμένης εκπαιδευτικής ομάδας. Χτυπώντας το κουδούνι του διαλείμματος, τρέχουν με το κλειδί του αυτοκινήτου στο χέρι για να προλάβουν να πάνε στο επόμενο σχολείο. Αποτέλεσμα αυτού είναι να δυσκολεύονται να γίνουν οργανικά και λειτουργικά μέλη της σχολικής μονάδας και να αδυνατούν να εκπληρώσουν σωστά τον παιδαγωγικό τους ρόλο. Αντί η πολιτεία να σταθεί αρωγός σε όλα αυτά τα προβλήματα του νέου εκπαιδευτικού, προσπαθεί με διάφορες μεθοδεύσεις να εφαρμόσει πολιτικές ακραίας νεοφιλελεύθερης λογικής που προωθούν την ατομική αξιολόγηση. Στόχος της είναι από τη μια να μετακυλήσει στις πλάτες των νέων
συναδέλφων τις ευθύνες των χρόνιων προβλημάτων, αποκρύπτοντας τις πραγματικές αιτίες τους (υποχρηματοδότηση εκπαίδευσης, αδιοριστία, μεγάλος αριθμός μαθητών ανά τμήμα, ελαστική εργασία) και από την άλλη να εντείνει διαρκώς τον ανταγωνισμό μεταξύ των συναδέλφων και την αντιπαράθεση με τους γονείς και την κοινωνία για τις κακές επιδόσεις των μαθητών, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στις συνθήκες ζωής των ίδιων των μαθητών (πολλές ώρες μόνοι στο σπίτι, απομονωμένοι στο διαδίκτυοχωρίς άμεση επικοινωνία). Στο πλαίσιο αυτό οι νέοι εκπαιδευτικού καλούνται να δείξουν τον καλύτερό τους εαυτό και να αντιμετωπίσουν τις πολύπλοκες αιτίες των προβλημάτων μόνοι τους, στερούμενοι επιπλέον ουσιαστικής εισαγωγικής επιμόρφωσης. Στην ανάγκη τους να σπάσουν αυτή τους την απομόνωση, αναπτύσσουν τους προβληματισμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναδεικνύοντας τις καθημερινές δυσκολίες με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Μέσα από τη συσπείρωσή τους στο σωματείο, τη συμμετοχή στις συνδικαλιστικές δράσεις, τη φυσική τους παρουσία σε αυτές και τις νέες ιδέες τους μπορούν να συμβάλουν ουσιαστικά στους αγώνες για ανατροπή των πολιτικών εργασιακού μεσαίωνα προς όφελος της ποιοτικής δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης.

Παράλληλα, με την επιστημονική τους επάρκεια, τις γνώσεις και την ορμητικότητα τους που πηγάζει από τη δίψα για εργασία μπορούν να μπολιάσουν το σύνολο του εκπαιδευτικού κόσμου με την απαιτούμενη ενέργεια, ώστε να εμπεδωθεί μια σύγχρονη παιδαγωγική αντίληψη, με σεβασμό στα μορφωτικά δικαιώματα όλων των μαθητών και μαθητριών. Μόνο μέσα από την συναδελφική αλληλεγγύη θα μπορέσουν οι συνάδελφοι να πάρουν τη θέση που τους αρμόζει στα ανοιχτά, δημοκρατικά, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς σχολεία. Για όλους αυτούς τους λόγους ζητάμε:

●ΚΑΛΥΨΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΕΝΩΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΣΕ ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ
●ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
●ΝΑ ΜΠΕΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΑΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
●ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ, ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ