30 Νοεμβρίου 2021. 23 μήνες μετά την εμφάνιση του κορονoϊού. 36 ώρες από την τρίτη δόση του εμβολιου κατά του φονικού αυτού ιού. Κι όμως… Ακόμα κάποιοι να πιστέψουν… Ακόμα να δεχτούν πως η μόνη λύση – για το τέλος αυτής της καταστροφής- είναι ο εμβολιασμός.. “Το έκανες για να βγαίνεις! Το έκανες για να ταξιδέψεις!

Το έκανες για να ζεις ξανά όπως πριν! Όχι για το καλό της ανθρωπότητας! “, θα πουν κάποιοι. Ναι!
Το έκανες και για να βγεις. Και για να ταξιδέψεις. Και για να δεις πρόσωπα αγαπημένα που τα στερήθηκες δύο χρόνια τώρα. Αλλά το έκανες και για να πάρεις τη ζωή σου πίσω. Όπως την ήξερες και τη λαχταρούσες. Γιατί τώρα εκτιμάς αυτή την ” παλιά ζωή ” που ξαφνικά έχασες. Το έκανες όμως και για τους δύο γονείς που έχεις πίσω.

Και για τους δύο ή τέσσερις παππούδες (αν είσαι τυχερός και τους έχεις ακόμα). Και για τον κύκλο σου, τους αγαπημένους σου, τους φίλους σου… Άρα; Το έκανες και για το κοινό καλό. Γιατί ξέρεις, πως χωρίς το κοινό καλό δεν μπορεί να υπάρξει ατομικό καλό. Χωρίς τη συνολική ευημερία, δε μπορεί να υπάρξει προσωπική. Εμβολιάστηκες. Ρίσκαρες. Δε πήρες κανέναν στο λαιμό σου με την ξεροκεφαλιά και την άρνησή σου. Εμβολιάστηκες. Μία. Δύο. Τρεις φορές. Προστατεύτηκες και προστάτευσες. Γιατί ΕΜΒΟΛΙΑΣΤΗΚΕΣ!
Πώς μπορούν κάποιοι, λοιπόν, να μη βλέπουν ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος; Πως μπορούν και εμμένουν σε “ψεκασμένες” θεωρίες; Σε θεωρίες συνωμοσίας;
Πώς μπορούν να γίνονται εμπόδια σε μια καλύτερη ζωή ξανά;
Πώς είναι δυνατόν να αμφιβάλλουν για το ότι η επιστήμη ειναι το μόνο μας “σωσίβιο” σε αυτή την τρικυμία;
Και πως αντέχουν να βλέπουν γύρω τους να πνίγονται τόσοι και τόσοι, ενώ μπορούν να βάλουν κι αυτοί το λιθαράκι τους ώστε να το αποτρέψουν;
Για πόσο ακόμα θα κομματικοποιείται από μερικούς ένα θέμα ζωής και θανάτου;
Για πόσο ακόμα κάποιοι θα αρνούνται να εμβολιαστούν και να κάνουν το σωστό, επειδή απλά βλέπουν την όλη ιστορία του κορονοϊού σαν ένα παγκόσμιο πολιτικό παιχνίδι;
Τόσος πόνος, τόσες απώλειες, τόση καταστροφή. Και όμως… Ακόμα κάποιοι αρνούνται. Να πιστέψουν, να ακούσουν, να σκεφτούν… Όπως φαίνεται, ο καθένας πράττει τελικά ανάλογα με το τι του επιτάσσει η συνείδηση του. Ή για μερικούς… η απουσία αυτής.

Δήμητρα Πήττα

Εκπαιδευτικός, Ειδική Παιδαγωγός &  Επιστημονας Ψυχικής Υγειας