– Εντονό προβληματισμό προκαλεί η κατάσταση που επικρατεί στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Ραφήνας, μετά τη συγχώνευση του τμήματος της Β’ Τάξης, σχεδόν έναν μήνα μετά την εφαρμογή της.

Όπως καταγγέλλουν αποκλειστικά στο οι γονείς των μαθητών, το κλίμα στην τάξη έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολο, με τα παιδιά να έχουν αποσυντονιστεί πλήρως και την εκπαιδευτική διαδικασία να έχει εκτροχιαστεί. Οι γονείς επισημαίνουν ότι στο συγκεκριμένο τμήμα φοιτούν τέσσερα παιδιά με νευροδιαφορετικότητα και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, γεγονός που κάνει την καθημερινότητα μέσα στην τάξη ιδιαίτερα απαιτητική και συχνά οριακή.

Τονίζουν ότι η ασφάλεια και η ψυχική ηρεμία των μαθητών έχουν διαταραχθεί, ενώ οι εκπαιδευτικοί καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να κρατήσουν τον έλεγχο. Με δραματικό τόνο, ζητούν την άμεση άρση της , υπογραμμίζοντας πως «οι ευθύνες όλων είναι μεγάλες» και πως «η ασφάλεια των παιδιών πρέπει να τίθεται πάνω από κάθε οικονομικό προγραμματισμό».

Αναλυτικά το κείμενο που έλαβε το iPaidia.gr:

ΔΕΙΤΕ 

Είμαστε σχεδόν ένα μήνα από τη συγχώνευση του τμήματος της Β Τάξης του 3ου Δημοτικού Ραφήνας και η κατάσταση είναι αποκαρδιωτική.

Τα παιδιά έχουν αποσυντονιστει πλήρως κ όπως έχουμε τονίσει από την πρώτη στιγμή, πρόκειται για ένα τμήμα με 4 ιδιαίτερες περιπτώσεις παιδιών με νευροδιαφορετικοτητα κ ειδικές εκπαιδευτικες ανάγκες.

Καθημερινά, μέσα στη τάξη εκτυλίσσονται εικόνες σκληρές ανάμεσα σε παιδιά 7 ετών, που ξεπερνούν τα επιτρεπτά όρια της σχολικής ζωής.
Το σχολείο, τα παιδιά κ οι γονείς βρίσκονται σε αδιέξοδο!
Οι εκπαιδευτικοί καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να «δαμάσουν» το περιβάλλουν της τάξης, όμως οι συνθήκες είναι τόσο δύσκολες που έχει χαθεί ο εκπαιδευτικος στόχος, όπως και η αγάπη των παιδιών για μάθηση, αφού έχει κλονιστεί η σωματική κ ψυχική τους ηρεμία.

ΔΕΙΤΕ 

Ζητάμε άμεσα να παρθούν οριστικές λύσεις αρσης της συγχώνευσης για το δύσκολο αυτό τμήμα καθότι η κατάσταση αυτή όλο κ γιγαντωνεται κ οι ευθύνες πλέον όλων είναι μεγάλες. Η ασφάλεια των παιδιών μας είναι πάνω από όλα, έναντι όλων και κυρίως, απέναντι σε κάθε οικονομικό προγραμματισμό, που αντιμετωπίζει τα παιδιά μας ως στυγνό αριθμό.