Σε ηλικία 20 ετών, ένα παγωμένο πρωινό, ο Βιμ Χοφ περπατούσε μόνος σε πάρκο του Αμστερνταμ. Καθώς παρατηρούσε ότι το νερό σε ένα από τα κανάλια μπροστά του είχε παγώσει, ο Χοφ αναρωτήθηκε πώς θα ήταν εάν βουτούσε μέσα.
Χωρίς να το πολυσκεφτεί και με τον αυθορμητισμό της ηλικίας του, έβγαλε τα ρούχα του, βουτώντας ολόγυμνος στα παγωμένα νερά. Το σοκ ήταν ακαριαίο, θυμάται. Ήταν όμως και… έρωτας από το πρώτο λεπτό.
«Αυτό που ένιωθα δεν ήταν κρύο. Ήταν κάτι διαφορετικό, απίστευτα ωραίο. Δεν κάθισα ούτε ένα λεπτό μέσα στο νερό, όμως η έννοια του χρόνου είχε εξατμιστεί. Μου φάνηκε ότι αυτή η εμπειρία μου κράτησε μια αιωνιότητα», θυμάται.
Ο ίδιος λέει ότι ένα κύμα από ενδορφίνες κατέκλυσε το σώμα του και αποφάσισε ότι αυτή του η παράτολμη κίνηση θα γινόταν μέρος της καθημερινότητάς του.
«Το κρύο μού έμαθε τα πάντα», εξηγεί. Η τεχνική της αναπνοής -λέει- ήρθε φυσιολογικά.