Ακούγοντας προσεχτικά την συνέντευξη του υπουργού παιδείας κύριου Γαβρόγλου στην ΕΡΑ μπορώ να πω ότι έμεινα άφωνος με την λογική εξήγηση που δίνει στο φαινόμενο της παραπαιδείας, την οποία μάλιστα προσπάθησε και με παράδειγμα να τεκμηριώσει. Θεωρεί ότι η παραπαιδεία είναι κυρίως, εάν όχι εξολοκλήρου, θέμα νοοτροπίας της ελληνικής οικογένειας. Υποθέτω λοιπόν ότι και τα ιδιωτικά ιατρεία είναι μια μάστιγα που πρέπει να ξεριζωθεί γιατί είναι θέμα νοοτροπίας…

Παύλος Αγ. Καταχανάκης

Εκπαιδευτικός

Η παραπαιδεία κοστίζει 200-500 ευρώ το μήνα, υπάρχουν εξαιρέσεις προς τα πάνω και προς τα κάτω, ποσά που σε περίοδο οικονομικής κρίσης  η μέση ελληνική οικογένεια δεν μπορεί να δαπανήσει για ιδεοληψίες. Είναι τουλάχιστον υποτιμητικό  να ακούγονται τέτοια «αποτρόπαια» επιχειρήματα και μάλιστα από υπουργό παιδείας. Η ανάγκη να πληρωθούν αυτά τα ποσά προκύπτει από την έλλειψη των παροχών από και προς το δημόσιο σύστημα παιδείας.

Το σύστημα εξετάσεων είναι ανταγωνιστικό επειδή υπάρχει μεγαλύτερη ζήτηση από ότι προσφορά, δηλαδή υπάρχουν λιγότερες θέσεις συγκριτικά με τα άτομα που επιθυμούν να φοιτήσουν σε μια σχολή. Το πρόβλημα φυσικά είναι ότι το υπουργείο δεν είναι διατεθειμένο να καλύψει τα έξοδα για υλικοτεχνικές υποδομές και τις ανάγκες για διδακτικό προσωπικό που θα προκύψουν από την αύξηση των εισακτέων. Αυτό είναι φανερό από το γεγονός ότι ήδη πολλές  σχολές ,σύμφωνα με τις δηλώσεις των ίδιων των πανεπιστημιακών, υπολειτουργούν εξαιτίας ελλείψεων σε κτηριακές εγκαταστάσεις αλλά και σε προσωπικό (π.χ. η χρηματοδότηση της νομικής Θεσσαλονίκης έχει μειωθεί από τα 152.000 ευρώ στα 2850 ενώ ταυτόχρονα έχουν συνταξιοδοτηθεί 22 καθηγητές και έχουν προσληφθεί 3).

Οι θέσεις λοιπόν είναι λιγότερες και έτσι υπάρχει ανταγωνισμός. Εάν όμως κανείς μα κανείς δεν έκανε φροντιστήρια, θα ήταν δίκαιο το σύστημα; Θα μπορούσαν να βασιστούν οι μαθητές αποκλειστικά στο σχολείο;

Υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις ώστε να γίνει αποτελεσματική προετοιμασία σε μια ομάδα παιδιών. Ενδεικτικά θα αναφερθώ μόνο σε δύο.

  1. Ομοιογενή τμήματα
  • Ανεβασμένου επιπέδου όπου οι μαθητές μπορούν να εμβαθύνουν σε λεπτομέρειες της ύλης.
  • Τμήματα μαθητών μέτριας απόδοσης όπου ο καθηγητής οφείλει να εστιάσει σε πιο βασικά σημεία που δεν αφήνουν τους μαθητές να κατανοήσουν τα επόμενα.
  • Χαμηλής απόδοσης που πρακτικά ο στόχος είναι να καλυφθούν κενά προηγούμενων τάξεων ώστε να υπάρχει έστω και μια επιφανειακή κατανόηση της τρέχουσας ύλης.

Σε αντίθετη περίπτωση ο εκπαιδευτικός είναι αναγκασμένος να ασχοληθεί με το ¨μέσο όρο¨. Έτσι υπάρχει αποκλεισμός από τη μάθηση και την προετοιμασία όλων των μαθητών που απλά δεν ανήκουν στο μέσο όρο της τάξης.

Στα περισσότερα σχολεία, εάν όχι σε όλα, οι μαθητές χωρίζονται σε τμήματα βάση ονόματος.

  1. Ολιγομελή τμήματα

Με τον τρόπο αυτό είναι πιο εύκολη η ομοιογένεια του τμήματος και ο καθηγητής μπορεί  να σταθεί στις απορίες των μαθητών του. Όσο αυξάνεται ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη, τόσο πιο δύσκολο είναι να αφιερωθεί χρόνος στις απορίες και στα κενά του εκάστοτε μαθητή με αποτέλεσμα να τίθεται το δίλλημα : απορίες ή παράδοση;

Τα περισσότερα τμήματα είναι άνω των 20 ατόμων στα σχολεία (ο νόμος προβλέπει 27)

Δεν θέλω να αναφερθώ ούτε στην έλλειψη καθηγητών, ούτε στο φαινόμενο καθηγητές να υποχρεούνται να διδάξουν σε παιδιά που δίνουν πανελλήνιες αντικείμενα τα οποία δεν έχουν σπουδάσει ή  έχουν διδαχθεί οι ίδιοι ελάχιστα έως και καθόλου στο πανεπιστήμιο ( π.χ. χημικοί να διδάσκουν φυσική ή/και βιολογία ). Είναι προσβλητικό προς την ελληνική οικογένεια που με το υστέρημα της προσπαθεί να καλύψει τα κενά της δημόσιας παιδείας, να μιλάτε για θέματα νοοτροπίας. Υπάρχει όμως και μια προφανής αιτία εξαιτίας της οποίας εστιάζετε στην νοοτροπία και όχι στα πραγματικά αίτια. Τα μικρά και ομοιογενή τμήματα, η διδαχή κάθε μαθήματος από καθηγητή που έχει σπουδάσει το αντικείμενο, η αύξηση του αριθμού των εισακτέων… κοστίζουν.

Κύριε Γαβρόγλου, εάν δεν είστε διατεθειμένος να πληρώσετε, απλά συνεχίστε  να στέλνετε το λογαριασμό στις ελληνικές οικογένειες. Δεν είναι ντροπή όλοι το έκαναν. Είναι ντροπή όμως να τους επιρρίπτεται  ευθύνες.