Πολύς λόγος γίνεται για το αν οι εκπαιδευτικοί ανταποκρίθηκαν με επάρκεια στην έκτακτη αυτή κατάσταση που δημιουργήθηκε λόγω της πανδημίας.Δεκάδες επιχειρήματα διατυπώθηκαν που εστιάζουν περισσότερο στην ανάγκη επικοινωνίας και ψυχολογικής υποστήριξης των παιδιών/μαθητών μας και άλλα που σχετίζονται με την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία.

Του κ.

Αν θέλουμε να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους θα πρέπει να παραδεχτούμε τα εξής:

Η εκπαίδευση δεν γίνεται μόνο στο σχολείο. Τα παιδιά δεν έρχονται στα σχολεία “άγραφα”. Κουβαλούν πρότυπα και παραστάσεις από το σπίτι, το στενό οικογενειακό περιβάλλον, τη γειτονιά, τις συναναστροφές τους. Το σχολείο ενισχύει ότι θετικό κουβαλάει το παιδί και φέρνει σε γνωστική σύγκρουση το παιδί με ότι αρνητικό.
ΔΕΝ εκπαιδεύεται ένα παιδί εκ του μηδενός!
Δεν είναι τυχαίο, και μάλιστα τώρα αυτό αποτυπώνεται στατιστικά σε κάθε σχολείο, ότι τα παιδιά με προβλήματα στο σπίτι – εξαιρώ τα παιδιά με γνωστικά ζητήματα – είναι αυτά που δεν συμμετέχουν στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση (στο σχολείο μου το ποσοστό αυτό είναι 3%).
Τα παιδιά με καλή ή πολύ καλή επίδοση στα κανονικά μαθήματα είναι αυτά με τη μεγαλύτερη συμμετοχή και επίδοση και στα εξ αποστάσεως μαθήματα.
Αυτό μας λέει ένα πράγμα. Πως το background ενός παιδιού παίζει σημαντικό ρόλο στη συμμετοχή και επίδοσή του σε κάθε διδακτική κατάσταση. Το σχολείο λίγα πράγματα μπορεί να κάνει για να ανατρέψει αυτή την κατάσταση.
Άρα αυτοί που πρέπει να υποστηρίξουν τα παιδιά τους είναι οι ίδιοι οι γονείς τους και σε δεύτερο πλάνο οι εκπαιδευτικοί.

Ας πάμε τώρα στην ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία.

Η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών δεν έχει προηγούμενη εμπειρία με την εξ αποστάσεως διδασκαλία. Και γιατί να έχουν εξάλλου; Όταν έχεις τα παιδιά στο σχολείο δεν εξασκείσαι να τα διδάσκεις εξ αποστάσεως… Επομένως οι εκπαιδευτικοί έχουν προβλήματα σε τεχνικό επίπεδο αλλά και, κυρίως, στην διδακτική μεθοδολογία. Αυτά είναι άσχετα με τις τεχνολογικές υποδομές. Ακόμη κι αν ήταν οι καλύτερες δυνατές οι εκπαιδευτικοί θα χρειάζονταν πολύ χρόνο για να τις αξιοποιήσουν με τον βέλτιστο τρόπο.
Εδώ έχουμε και το αντίστοιχο πρόβλημα από τη μεριά των μαθητών. Και οι μαθητές δεν είχαν ποτέ προηγούμενη εμπειρία ούτε με τον εξ αποστάσεως τρόπο διδασκαλίας ούτε είναι τεχνολογικά εξοικειωμένοι με τα αντίστοιχα εργαλεία (το επιχείρημα πως οι μαθητές “παίζουν στα δάχτυλα τα κινητά” κλπ. δεν στέκει, γιατί μιλάμε για ανόμοια πράγματα).
Άρα η εκπαιδευτική διαδικασία είναι καταδικασμένη εξ αρχής, αφού το “διδακτικό τρίγωνο” έχει και τις τρεις πλευρές του “σπασμένες”.
Επομένως δεν πρέπει να έχει κανείς την αυταπάτη πως σε αυτήν την περίοδο τουλάχιστον έχουμε σε εξέλιξη μάθηση εξ αποστάσεως.

Πρόκειται για μια κατάσταση που κάποιος μπορεί να την περιγράψει ως “κάνουμε ό.τι μπορούμε”. Ας μην ψάχνει κανείς για ποιοτικά στοιχεία.