Δεν ξέρω αν μου προκαλεί περισσότερο θυμό ή θυμηδία, ο αφορισμός από χείλη επίσημα και ανεπίσημα ότι οι εκπαιδευτικοί είναι οι μόνοι δημόσιοι υπάλληλοι (λειτουργοί;) που δεν αξιολογούνται. Προσθέστε: και από τους λίγους στην Ευρώπη παρέα με τους γείτονές μας τους Βούλγαρους.
Ή μήπως υπονοούμε ότι τα πανεπιστήμια δεν επιτελούν ως αρμόζει το έργο των; (Βεβαίως, καλά κάνουμε και το υπονοούμε, γιατί δεν είναι και άρτια η κατάρτιση μας όσον αφορά κυρίως τη διδακτική και παιδαγωγική μας ικανότητα). Επαναξιολογηθήκαμε, όταν πολλοί από εμάς διορίστηκαν στην εκπαίδευση, αφού πέτυχαν στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ.
Επίσης, κάποιοι από μας έχουμε δουλέψει σε ιδιωτικά σχολεία, σε φροντιστήρια ή σε άλλους εκπαιδευτικούς φορείς και βρισκόμασταν συχνά υπό καθεστώς αξιολόγησης, άλλοτε αυστηρής, σχεδόν εκφοβιστικής, και άλλοτε ευεργετικά ενθαρρυντικής .
Με απορία κι ελαφρώς συνομωσιολογόντας: μήπως αυτή η κουλτούρα “αξιολόγησης” που έχει κυριαρχήσει ( μέσω των ριάλιτι κυρίως ) στο τηλεοπτικό τοπίο και έχει “ωριμάσει” στο κοινωνικό νεφέλωμα διευκολύνει την επιβολή από το υπουργείο και την κυβέρνηση της εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης και στην εκπαίδευση; Λέω μήπως…..
Όπως και να’ χει, εμείς δε φοβόμαστε την αξιολόγηση, αφού την βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας. Περιμένουμε πότε θα ανατείλει η εποχή – και χρειάζεται μάλλον να κάνουμε κάτι κι εμείς, για να υψώσουμε ( σπρώξουμε; τραβήξουμε;) τον ήλιο – που ένα υπουργείο και μία κυβέρνηση θα δείξουν έμπρακτα την εμπιστοσύνη τους στους εκπαιδευτικούς, χρηματοδοτώντας γενναία την εκπαίδευση, εκπαιδεύοντας τους λειτουργούς της, συνεχώς επιμορφώνοντάς τους και αξιολογώντας τους χωρίς αριθμούς, και χωρίς την ανομολόγητη πρόθεση των κατηγοριοποιήσεων και των παρεπόμενων ανταγωνισμών, αλλά με ειλικρινές ενδιαφέρον και σεβασμό.
