Αλλάζει άρδην ο χάρτης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς πλέον δεν θα απαιτείται η αναγνώριση του πτυχίου αποφοίτων κολεγίων που συνεργάζονται με ξένα πανεπιστήμια από τον ΔΑΟΤΑΠ (πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ).

Έντονες αντιδράσεις στα πανεπιστήμια και τις επαγγελματικές ενώσεις της χώρας προκάλεσε η είδηση ότι οι απόφοιτοι Νομικών Σχολών από ευρωπαϊκά ιδρύματα, αλλά και από ελληνικά κολέγια που συνεργάζονται με αυτά, δεν θα χρειάζονται πλέον την έγκριση του ΔΟΑΤΑΠ για την εγγραφή τους στους Δικηγορικούς Συλλόγους της χώρας.

Επτά συντάκτες του σχολιάζουν το αν θα πρέπει να αναγνωρίζονται τα πτυχία των κολεγίων ή να προασπιστεί ο δημόσιος χαρακτήρας της ανώτατης εκπαίδευσης.

Η Ελληνική πολιτεία άργησε να κάνει το αυτονόητο, λέει ο Στέφανος Νικήτας

Μπορεί η Ελληνική νομολογία να διαφέρει από ότι διδάσκονται οι Έλληνες φοιτητές στα Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια (αναμενόμενο πουθενά δεν είναι παρόμοιοι οι νόμοι) ωστόσο αυτή την τριβή δε είναι αναγκαίο να τι διδαχτούν από τη “Σόλωνος” αλλά μέσα από την τριβή τους κατά τι διάρκεια της 18μηνης υποχρεωτικής άσκησης επαγγέλματος.

Ο ΔΟΑΤΑΠ όφειλε να ελέγχει τα προγράμματα των σχολών του εξωτερικού και να μην βάζει στο ίδιο τσουβάλι τον τελειόφοιτο της Σορβόνης με αυτόν των Τιράνων.

Ήταν καταστροφική και ελιτίστικη η στάση τους, καθώς για να πιστοποιηθεί ότι κατέχεις την νομική επιστήμη έπρεπε να το κρίνει το κονκλάβιο της Νομικής Αθηνών.

Η Κοινοτική οδηγία ήταν ξεκάθαρη και επιτέλους εφαρμόζεται και στην Ελλάδα και ας στεναχωρεί κάποιους που θησαύριζαν με τα φροντιστήρια που ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν οι φοιτητές του εξωτερικού για να περάσουν τα μαθήματα του Κυρίου Σταθόπουλου και των άλλων “τιτάνων” της Νομικής Αθηνών.

Άλλο το πρέπει κι άλλο το είναι, υποστηρίζει ο Στέλιος Μπαμιατζής

Σε ένα θεωρητικό υπόβαθρο ναι θα πρέπει να αναγνωρίζονται τα πτυχία κολεγίων. Μέσα από αυστηρούς ελέγχους, με την κατάλληλη αξιολόγηση και βαθμολόγηση και γενικά με αυστηρά κριτήρια. Αυτό είναι το ευκταίο. Άλλο όμως το ευκταίο και άλλο το εφικτό.

Η πραγματικότητα λέει πως η απαιτούμενη αξιολόγηση δεν θα υπάρξει. Δεν θα ελέγχονται τα κολέγια, δεν θα ελέγχονται οι σπουδαστές για τα πτυχία που λαμβάνουν, πως τα παίρνουν και με ποιες διαδικασίες.

Άρα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα εδώ.

Για να το τεκμηριώσω καλύτερα, θα αναφερθώ σε εντελώς προσωπικό παράδειγμα. Πριν εγγραφώ σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού – διότι εδώ απέτυχα να περάσω- σπούδασα σε ιδιωτική σχολή δημοσιογραφίας. Φυσικά πήρα πτυχίο. Σε καμία όμως περίπτωση δεν πλησίαζαν οι εξετάσεις τις αντίστοιχες ενός πανεπιστημίου ούτε και η διδασκαλία. Απείχε πολύ και το κατάλαβα αυτό πολύ καλά όταν θήτευσα στο εξωτερικό.

Τέλος, επιβάλλεται να κοιτάξουμε τι γίνεται στο εξωτερικό, όπως στις ΗΠΑ, για παράδειγμα. Όπου τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και δη κάποια εξ αυτών προετοιμάζουν για τις “καλές” θέσεις και τα “καλά” πόστα τους φοιτητές τους, όταν την ίδια στιγμή οι φοιτητές των των δημοσίων ιδρυμάτων είναι σαφώς σε δεύτερη μοίρα.

Αυτό όμως δεν είναι ισονομία ούτε παροχή ίσων ευκαιριών σε όλους.

Εξευτελίζουν τη Δημόσια Παιδεία, λέει η Μαρίνα Χατζηδημητρίου

Η είδηση ότι οι απόφοιτοι ελληνικών κολεγίων που συνεργάζονται με ξένα πανεπιστήμια θα μπορούν να ασκούν σύντομα το επάγγελμά τους χωρίς να χρειάζεται προηγούμενη αναγνώριση του πτυχίου τους από τον ΔΟΑΤΑΠ, μπορώ να πω πως με ενόχλησε για να μην πω πως με εξόργισε.

Η αλλαγή ήδη ξεκίνησε για τους δικηγόρους ενώ σειρά θα πάρουν και άλλα επαγγέλματα όπως οι μηχανικοί και οι γιατροί.

Θεωρώ απαράδεκτο να εξισώνονται από τη μια στιγμή στην άλλη ακόμα και 2ετή προγράμματα σπουδών των κολεγίων με τα προγράμματα σπουδών των ΑΕΙ-ΤΕΙ.

Δεν γίνεται ένας απόφοιτος Νομικής ελληνικού Πανεπιστημίου που έχει ξεστραβωθεί για να μπει στη σχολή και άλλο τόσο για να αποφοιτήσει να έχει την ίδια αντιμετώπιση με έναν απόφοιτο Νομικής ενός κολεγίου. Συγνώμη αλλά αδυνατώ να το δεχτώ.

Το ζήτημα είναι πως πρέπει να καταλάβουν ότι με αυτόν τον τρόπο εξευτελίζουν όσο δεν πάει τη δημόσια και δωρεάν παιδεία, τη διαλύουν και αυτό θα μας γυρίσει μπούμερανγκ.

Με μια δεύτερη ανάγνωση υπέρ τάσσεται η Μίκα Κοντορούση

Μετά τον «πόλεμο» για τους σταυρούς ή λίστες στα ευρωψηφοδέλτια, τον «εμφύλιο» για το γάλα, αλλά και τις άδειες για πάγκους σε λαϊκές, ήγγικεν η ώρα – εν μέσω πάντα εκλογών – να «βάλουμε χέρι» στο ευαίσθητο θέμα της δημόσιας Παιδείας και να διασταυρώσουμε τα ξίφη μας γύρω από την ορθότητα της αυτόματης αναγνώρισης πτυχίων από ευρωπαϊκά Ιδρύματα ή κολέγια, χωρίς τις εξετάσεις πιστοποίησης μέσω ΔΟΑΤΑΠ. Και μιλάμε για αλλαγές στα πλαίσια μιας δημόσιας Παιδείας – και δη της ελληνικής – που κόπασε μόλις την οργή της απέναντι στα αναβαθμισμένα Κέντρα Μεταλυκειακής Εκπαίδευσης (πρώην κολεγιών) και διαδήλωσε ενάντια στην απόλυτη ισοτιμία ευρωπαϊκών πτυχίων με ελληνικά, ιδίως όταν στο παιχνίδι για μία θέση εργασίας, «μπήκαν» τα ισότιμα αμερικανικά μάστερ και διδακτορικά.

Το εύρος των Μεσοπρόθεσμων ρυθμίσεων φαίνεται πως δεν είχε πρόθεση να σταματήσει εκεί. Και πλέον απόφοιτοι ελληνικών κολεγίων που συνεργάζονται με ξένα πανεπιστήμια, θα μπορούν να ασκούν το επάγγελμά τους, χωρίς να χρειάζεται προηγούμενη αναγνώριση του πτυχίου τους από τον ΔΟΑΤΑΠ (πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ). Ο δρόμος άνοιξε ήδη για δικηγόρους. Γιατί όχι αύριο και για μηχανικούς, γιατρούς κ.α.;

Δίκαιο και λογικό το αίτημα να απελευθερωθούν τα φοιτητικά μεταναστευτικά σύνορα, με στόχο, όχι μόνο τη διακρατική πρόσβαση σε ένα καλύτερο επαγγελματικό «αύριο», αλλά και για να μπορέσουμε σαν χώρα να ανεβάσουμε εξίσου τον εκπαιδευτικό πήχη, με ανταγωνιστικότερα επίπεδα σπουδών, καλύτερες υλικοτεχνικές δομές, πλουσιότερο ερευνητικό έργο και παραπομπές σε διεθνή συγγράμματα, ισάξια του εξωτερικού. Αυτό σε περίπτωση που θέλουμε να μην χάνουμε επαγγελματικές θέσεις από Βρετανούς, Δανούς ή Γερμανούς. Σε δεύτερη ανάγνωση όμως, πρέπει να εξετάσουμε τι πραγματικά σημαίνει η ισοτιμία στα πτυχία, χωρίς να παρακάμπτουμε τους εθνικούς μηχανισμούς ελέγχου και πιστοποίησης προσόντων. Είναι πράγματι ο απόφοιτος βρετανικού πανεπιστημίου ικανός να ανταποκριθεί στην ελληνική νομική πραγματικότητα που επιβάλλουν οι δικαστικές μας αίθουσες; Είτε ναι, είτε όχι, αυτό χρήζει επιστημονικής εξακρίβωσης (άρα και της μη κατάργησης του ΔΟΑΤΑΠ) και όχι αυθαίρετων επιλογών που επιβάλλονται μέσω ΠΔ από κοινοτικά κέντρα λήψης αποφάσεων.

Ένα σοβαρό και αξιόπιστο εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει να φοβηθεί κάτι λέει η Ανθή Κουτσουμπού

Νέο πεδίο «μάχης» άνοιξε με την πρόσφατη απόφαση της Βουλής να αναγνωρίζονται, χωρίς την «παρεμβολή» του ΔΟΑΤΑΠ, τα πτυχία των ξένων πανεπιστημίων και κολεγίων ως ισότιμα με αυτά των ελληνικών ΑΕΙ, αρχής γενομένης από τις νομικές σχολές.

Κάτι, που θεωρώ, ότι άργησε κιόλας να γίνει. Ένα σοβαρό και αξιόπιστο εκπαιδευτικό σύστημα, όπως πολλοί βαυκαλίζονται ότι είναι το ελληνικό, δεν έχει να φοβηθεί καμία υποτιθέμενη υποβάθμιση από μια τέτοια απόφαση. Ακόμα και αν πάρουμε την περίπτωση να μην είναι έτσι, η ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση μόνο να κερδίσει έχει, οδηγούμενη σε μια πλήρη αναδιάρθρωση της λειτουργίας της και σε βελτίωση, μεταξύ άλλων, της ποιότητας των σπουδών.

Όσον αφορά την επάρκεια και την άσκηση του επαγγέλματος, εδώ τα πράγματα φαίνονται πιο ξεκάθαρα, καθώς οι απόφοιτοι των ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων αρχίζουν ουσιαστικά από το ίδιο σημείο. Όπως είθισται στην αγορά και στην πλειονότητα των επαγγελμάτων, αυτοί που έχουν τις γνώσεις, τις γνωριμίες, την όρεξη για δουλειά, θα προχωρήσουν. Οι υπόλοιποι, αργά ή γρήγορα, θα «αποβληθούν». Και διατηρώ μεγάλες επιφυλάξεις ότι στην δεύτερη κατηγορία θα καταλήξουν μόνο απόφοιτοι ξένων πανεπιστημίων ή κολεγίων, με τις τριετούς διάρκειας σπουδές και την καταβολή διδάκτρων.

Ο πρωταθλητής της παραπαιδείας δεν δικαιούται να μιλά για προάσπιση της δημόσιας παιδείας λέει ο Φώτης Νάκος

Είμαι απόφοιτος δημόσιου ελληνικού πανεπιστημίου, όμως θυμάμαι ακόμα από τα παιδικά μου χρόνια τον πατέρα μου να πληρώνει αδρά για να συμπληρωθεί η εκπαίδευση μου. Δεν πήγα σε ιδιωτικό σχολείο, αλλά ο πατέρας μου πλήρωσε για τα γαλλικά που υποτίθεται ότι διδάχθηκα στο γυμνάσιο, για το φροντιστήριο για να τα βγάλω πέρα στο λύκειο και θα πλήρωνε πιθανότατα και κάποιο κολέγιο ή ξένο πανεπιστήμιο αν το ήθελα.

Επίσης θυμάμαι μιας και κάλυψα το εκπαιδευτικό ρεπορτάζ για πολλά χρόνια, από τότε που ήταν υπουργός παιδείας ο πρώην πλέον Γιώργος Παπανδρέου αλλά και τους μετέπειτα διαδόχους του, να λένε για πάταξη της παραπαιδείας, για αξιολόγηση των εκπαιδευτικών για ενισχυτική διδασκαλία που δεν λειτούργησε για αναβάθμιση της επαγγελματικής εκπαίδευσης, για ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια, για αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης και άλλα πολλά που δεν έγιναν ποτέ.

Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές και χωρίς να θέλω να αδικήσω κάποιους δημόσιους λειτουργούς, που στην κυριολεξία με αυταπάρνηση προοασπίζονται το επάγγελμά τους, στην Ελλάδα, η υγεία και η παιδεία έχουν χάσει προ πολλού το δημόσιο χαρακτήρα τους. Συνήθως η πλειοψηφία των συμπολιτών μας πληρώνουν από τη τσέπη τους και το υστέρημα τους, για να βρουν την υγειά τους και να σπουδάσουν.

Η υποκρισία των κομμάτων στο συγκεκριμένο θέμα είναι ότι για άλλη μια φορά έκαναν κουρέλι το σύνταγμα, καθώς το άρθρο 16 που θωρακίζει ρητά την ανώτατη δημόσια εκπαίδευση δεν αναθεωρήθηκε ποτέ.

“Ζήτω η κορυφαία και συνταγματικά θωρακισμένη Δημόσια Εκπαίδευση”, λέει η Σοφία Κατσαρέλη

Μαθήματα από την αρχή του Λυκείου, εντατικά στη Δευτέρα και στην Τρίτη Λυκείου… εξοντωτικοί ρυθμοί, ψυχολογική και σωματική κόπωση, ημέρες χωρίς αρκετές ώρες για διάβασμα, διαγωνίσματα επί διαγωνισμάτων, επανάληψη επί επαναλήψεων, η απόλυτη απουσία από το σπίτι και μεσημεριανό κάτι από τον φούρνο, στα πόδια, μέσα στο αυτοκίνητο, καθ’οδόν για το ιδιαίτερο μάθημα. Αποτέλεσμα; Εισαγωγή στη Νομική Σχολή Αθηνών…

Δεν μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά, ότι το σύστημα, που έχω ακούσει από φοιτητή Ιατρικής του εξωτερικού, “πήγα στον καθηγητή πιπεριές από το χωριό και μου πέρασε το μάθημα” (ναι, το έχω ακούσει) δεν με εξόργιζε ήδη αρκετά. Δεν είναι όλες οι σχολές ίδιες, σίγουρα. Δεν είναι και τόσο “πεινάλες” όλοι οι καθηγητές, προφανώς.

Όμως, δεν μπορώ να προσποιηθώ, μιλώντας τελείως προσωπικά, ως μαθήτρια που “έφτυσε αίμα” για να περάσει σε μία από τις πιο δύσκολες σχολές, ότι δεν με ενοχλεί η ιδέα της τόσο εύκολης εξίσωσης του πτυχίου μου με ένα της “αλλοδαπής”. Και δεν είναι δύσκολο μόνο να μπεις, αλλά και να βγεις από αυτήν τη σχολή, το πρόγραμμα σπουδών της οποίας έχει διαφορά στον βαθμό δυσκολίας, ακόμη και με τα τμήματα της Θεσσαλονίκης και της Κομοτηνής.

Και προφανώς η εξίσωση δεν θα μείνει στα πτυχία Νομικής, αλλά θα προχωρήσει και σε άλλα. Και δυστυχώς, προσωπικά, τίποτα δεν με πείθει, ότι οι εξετάσεις για τον Δικηγορικό Σύλλογο θα γίνουν πιο δύσκολες, όπως προαναγγέλθηκε. Χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία του πτυχίου/διπλώματος κανενός από κολέγιο 3τούς ή συντομότερης φοίτησης, το ΔΟΑΤΑΠ ήταν μία έστω και ελάχιστη εγγύηση ελέγχου, έστω και τυπικά. Ιδίως δε, όταν η τροποποίηση για την εξίσωση γίνεται λίγο πριν τις εκλογές, απορώ για την αξία του δικού μου αγώνα και της οικογένειάς μου. Μακάρι, πράγματι, ο έλεγχος να γίνει αυστηρότερος κατά τις εξετάσεις για την άδεια άσκησης επαγγέλματος, αλλά δεν το βλέπω…