Οι επιπτώσεις από την διαχρονικά υποβαθμισμένη γίνονται αντιληπτές την εποχή της κρίσης του κορονοϊού η οποία εμφανίζεται πιο βαθιά από εκείνη των μνημονίων.

Κωνσταντίνος Αδριανουπολίτης
Εκπαιδευτικός – Ερευνητής
Πρόεδρος Ε.Ε.Τ.Ε.Κ.

Η χώρα δεν παράγει σχεδόν τίποτα, εξαρτάται από τις εισαγωγές και το χρέος αυξάνεται.
Για δεκαετίες υπήρξε σταδιακή εγκατάλειψη, κυρίως του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα, το εισαγωγικό εμπόριο γνώρισε και γνωρίζει ημέρες δόξας και οι περισσότεροι ασχολούμενοι με την παραγωγή την εγκατέλειψαν ή οδηγήθηκαν στην πενία.

Τον οικονομικό κατήφορο έκρυβαν επιμελώς οι κυβερνώντες, οι οποίοι έπαιρναν συνεχώς δάνεια και οι δανειστές το 2010 μας είπαν το γνωστό «the game is over».

Ο τουρισμός έγινε η βαριά βιομηχανία της χώρας και κάποια γεωγραφικά διαμερίσματα εξαρτώνται αποκλειστικά από αυτόν.

Σήμερα η βαθιά οικονομική κρίση και η εκτίναξη της ανεργίας είναι antePortas.
Η κρίση στον τουρισμό δεν είναι η μόνη αιτία της σημερινής κατάστασης, μια άλλη αιτία εξ΄ ίσου σημαντική είναι η έλλειψη παραγωγικής βάσης. Παράγουμε ελάχιστα και εισάγουμε σχεδόν τα πάντα.

Οι πολυαναμενόμενες επενδύσεις δεν έρχονται, διότι στη χώρα μας δεν υπάρχουν, εκτός των άλλων, και οι κατάλληλοι ανθρώπινοι πόροι. Δεν πρόκειται να έλθουν επενδυτές εάν γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει κατάλληλο επιστημονικό και τεχνολογικό εργατικό δυναμικό.

Η δημιουργία κατάλληλου δυναμικού εξαρτάται ως επί το πολύ και από το εκπαιδευτικό σύστημα και το σύστημα κατάρτισης.

Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι γνωστό, ότι είναι ακόμη προσανατολισμένο σε εκείνο το οποίο εγκαθίδρυσαν οι Βαυαροί.
Πολλά πανεπιστημιακά τμήματα και σχολές παράγουν ανέργους και η Επαγγελματική Εκπαίδευση και η Κατάρτιση είναι μόνιμα υποβαθμισμένες.

Η κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία, να θέλουν δηλ. σχεδόν όλοι οι γονείς να στείλουν τα παιδιά τους στο πανεπιστήμιο και μετά ένας μεγάλος αριθμός πτυχιούχων για τους οποίους το κράτος δαπάνησε οικονομικούς πόρους, να «δωρίζεται» σε οικονομικά εύρωστα κράτη δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Να τονίσουμε ότι το δικαίωμα στη μόρφωση είναι αναφαίρετο, το δικαίωμα στην εργασία είναι επίσης αναφαίρετο και μεταξύ των δύο προηγείται το δεύτερο εάν λάβουμε υπόψη ότι «πρώτα θα ζήσουμε και μετά θα φιλοσοφήσουμε»

Για ποιο λόγο υπάρχει αυτή η πτυχιολαγνεία, η οποία δεν υπάρχει στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη και εάν μέχρι σήμερα υπάρξουν θέσεις για διορισμό στο δημόσιο προστρέχουν οι πάντες;
Η πειστικότερη, κατά τη γνώμη μας, απάντηση είναι ότι εκτός του κοινωνικού status του πανεπιστημιακού πτυχίου, δεν υπάρχει σε προηγούμενες βαθμίδες αξιόπιστη Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση. Όταν δεν υπάρχει ποιοτικό σύστημα ΕΕΚ, δεν δίνονται οι κατάλληλες γνώσεις και δεξιότητες, δεν υπάρχουν θέσεις στην αγορά εργασίας, δεν υπάρχουν επαγγελματικά δικαιώματα κ.λ.π. τότε είναι δύσκολο να στραφούν οι νέοι στον τομέα αυτόν.

Η μόρφωση, οι ακαδημαϊκές σπουδές είναι διαχρονικές αξίες τις οποίες κανείς δεν πρέπει να υποτιμά. Οι ανάγκες του σύγχρονου ατόμου όμως απαιτούν και βιοποριστικά εφόδια τα οποία παρέχονται κυρίως από την Επαγγελματική Εκπαίδευση, την Κατάρτιση, τις πανεπιστημιακές σπουδές και την Διά Βίου Εκπαίδευση.

Να σημειώσουμε ότι σε σύνοδο της UNESCO από το 2004, έχει επισημανθεί ότι «οι δύο παράμετροι της μόρφωσης και της εργασίας αποτελούν βασικό εκπαιδευτικό στόχο του σύγχρονου σχολείου και της εκπαίδευσης».

Σε συνέδριο στα Χανιά το 2004 η Ελένη Γλύκαντζη – Αρβελέρ δήλωσε επίσης ότι «το σύγχρονο σχολείο εκτός από αγωγή και παιδεία πρέπει να παρέχει και επαγγελματική κατάρτιση στο μαθητή».

Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είναι απαραίτητο να αυξηθεί το μαθητικό δυναμικό των ΕΠΑ.Λ., τα οποία τελευταία παρουσιάζουν αύξηση του μαθητικού τους δυναμικού. Το πρόγραμμα ΜΝΑΕ, και ο θεσμός της μαθητείας είναι μέτρα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Για να γίνει το ΕΠΑ.Λ. σχολείο συνειδητής επιλογής, σε μεγαλύτερο αριθμό μαθητών, είναι απαραίτητο να αναδειχθεί ως σχολείο το οποίο οδηγεί στην αγορά εργασίας και σε περαιτέρω σπουδές, όπως συμβαίνει και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Το ΕΠΑ.Λ. δεν θα καταστεί ελκυστικό σχολείο για τους μαθητές, εάν εμφανίζεται σαν το σχολείο το οποίο οδηγεί μόνο στην αγορά εργασίας και όχι σε περαιτέρω σπουδές.

Δεν γνωρίζουμε τι θα περιέχει το νομοσχέδιο για την Επαγγελματική Εκπαίδευση, το οποίο πρόκειται να έλθει στη Βουλή και για το οποίο δεν έχει προϋπάρξει διάλογος με φορείς της εκπαίδευσης.

Για το παρόν πολυνομοσχέδιο (Αναβάθμιση του Σχολείου και άλλες διατάξεις) το οποίο τέθηκε σε διαβούλευση, οι προοπτικές δεν είναι ευοίωνες.
Η διάταξη για την εισαγωγή καμερών στις αίθουσες, έστω και προαιρετικά, το ηλικιακό όριο εγγραφής στα ΕΠΑ.Λ. και η εισαγωγή των Αγγλικών στα Νηπιαγωγεία έχουν ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων.
Η αναγραφή της διαγωγής στα απολυτήρια, η επαναφορά των λατινικών, μια νεκρή γλώσσα η οποία δεν διδάσκεται σε κανένα ευρωπαϊκό κράτος, κ.α. δείχνουν μια διάθεση επιστροφής στα ξεπερασμένα.

Η εκπαίδευση, το σχολείο ως κοινωνικός θεσμός οφείλει να προσαρμόζεται, να συμβαδίζει με τα κοινωνικά δρώμενα.

Έχει γίνει αντιληπτό αυτό στους ιθύνοντες;

Ίδωμεν.