Όταν άρχισα να ξεκολλάω από το «φουστάνι της μάνας μου» και πιο πολύ από την παρέα με τη μεγαλύτερη αδελφή μου και έφτιαχνα τον προσωπικό μου κόσμο βάζοντας σιγά – σιγά τα πιο κοντινά αντικείμενα του σπιτιού, της αυλής και της γειτονιάς μου στο δικό μου κόσμο, το βλέμμα μου ταξίδεψε απότομα προς το «απέραντο». Αγνοήθηκε καθετί ενδιάμεσο και το βλέμμα ζήτησε τα όριά του.
Του Νίκου Τσούλια
