Νιώθω την ανάγκη να σου μιλήσω, αγαπητή Μητέρα, αγαπητέ Πατέρα, αγαπητή(έ) Κηδεμόνα, για το σου. Έχω τόσα να σου πω, θα σου μιλήσω όμως με συντομία.

Βαγγέλης Δήμας, φιλόλογος

Επιθυμία μου να είμαι η(ο)συμπαραστάτης του Παιδιού σου να ανακαλύψει τη γνώση, να γνωρίσει τον κόσμο γύρω του, να δουλέψει, για να γίνει καλύτερος, αλλά και να νιώθει μία βαθιά ευγνωμοσύνη για ό,τι καλό όρθωσαν οι προηγούμενοι. Να το βοηθήσω να εκφραστεί με τον τρόπο του, το λόγο και τους αριθμούς, το σώμα, τις ζωγραφιές και τις μουσικές. Το σχολείο να γίνει μια μεγάλη δεύτερη οικογένεια. Να έρχεται με χαρά και να μη θέλει να φύγει.

Στο ομολογώ κάνω και τις αδικίες μου, συχνά χωρίς να το καταλαβαίνω. Μάλλον απολαμβάνω την αίσθηση δύναμης να μοιράζω βαθμούς, λύπες και κυρίως χαρές, συχνά από ενοχές για λάθη και ελλείψεις, όχι μόνο δικές μου. Αν υπήρχαν άλλωστε λιγότερα παιδιά στις τάξεις, αν είχαμε μεγαλύτερη βοήθεια από το πανεπιστήμιο και για τη διδακτική και την παιδαγωγική μας κατάρτιση, αν είχαμε μεγαλύτερη στήριξη, αν εξέλειπαν τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα, αν όλοι μας θεωρούσαμε την Παιδεία επένδυση…..

Μερικές φορές εκνευρίζομαι,  φωνάζω, καταφεύγω σε γκρίνιες, αποσιωπώντας τις ευθύνες μου.  Άλλες φορές δεν έδωσα την ενθάρρυνση στο Παιδί που τη λαχταρούσε, φάνηκα αδιάφορος, δεν παραδέχτηκα το λάθος μου, την έλλειψη μου, αντιθέτως επιστράτευσα  όμορφες δικαιολογίες.  Δεν πειραματίστηκα, δεν τόλμησα, φοβήθηκα το λάθος. Και το Παιδί, αυτό που συνήθως δεν μιλάει, το άφησα στο περιθώριο, γιατί δεν με ενοχλεί.

Από εσένα πάλι ζητάω μην  αφήνεις το Παιδί με τις ώρες μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή ή ενός κινητού. Δεν το θέλω ζαβλακωμένο αλλά να έρχεται στο σχολείο με διάθεση για μάθηση. Έχουμε υπερεπενδύσει στα Παιδιά μας και  έχουμε γίνει υπερπροστατευτικοί. Χρειάζονται όμως και όρια. Και πρότυπα. Και σε αυτό και σε άλλα. Κατανοώ πως στους χαλεπούς αυτούς καιρούς είναι πιο δύσκολο.

Έχω το τίμημά μου: εξουθένωση, παραίτηση, απαξίωση από την κοινωνία και την πολιτεία…..και ασθένειες. Ασθένειες που χάνονται μέσα στην ομίχλη των αριθμών και των χαρακτηρισμών: 18- 23 ώρες την εβδομάδα μάθημα και τρεις ολόκληροι μήνες διακοπές. Τεμπέληδες! Χαραμοφάηδες!

Εγώ όμως δεσμεύομαι να σταθώ δίπλα του, να αφουγκραστώ τις ανάγκες του, να το πλησιάσω ξεπερνώντας και τις δικές μου ντροπές. Να είμαι ειλικρινής, να παραδέχομαι τα λάθη μου, τις  αδικίες μου και τις ελλείψεις μου. Να το αφήσω να γίνει αυτός ο πρωταγωνιστής, να ακουστεί η δική του πρόταση ζωής, να αναδειχθεί ο δικός του παλμός. Να το βοηθήσω να αρχίσει να πλάθει το όραμα του. Να το συντροφεύσω στο δρόμο της ευτυχίας.

Είμαστε από καλή γενιά! Εμπιστέψου μας!

Σταματώ εδώ, αν και έχω τόσα ακόμη να σου πω…..

Με σεβασμό και δέσμευση,

Η(Ο) συμπαραστάτης

του Παιδιού σου