«Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!!
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθιά,
oπόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει»,
μας κανοναρχεί ο αθάνατος Κωστής Παλαμάς, στο αφιερωμένο «στον δάσκαλο» ποίημά του. Σμίλη κρατά ο δάσκαλος, την σμίλη του λόγου και της διδασκαλίας, και λαξεύει και «ζωγραφίζει» στις άπλαστες ψυχές των μαθητών του, τα τιμαλφή, την ανοξείδωτη προίκα των προγόνων. Και τι ψυχές!! Την ευωδία του παραδείσου…
Αναδεικνύει και φιλοτεχνεί όμως ο μεγάλος Σκιαθίτης κάποιες ψυχές που, εν μέσω της απανθρωπίας και του εγωκεντρισμού, μοσκοβολούσαν σαν το Τίμιο Ξύλο, σαν την θεια Σκεύω την Σαβουροκόφα, που υφίστατο λόγω της θωριάς της «τους γογγυσμούς και τους χλευασμούς όλων», αλλά τους έφερε εν υπομονή και δεν έπαυε να νουθετεί το καλό, γιατί ήταν άξια του πρώτου των μακαρισμών του Κυρίου και γονατιστή μπροστά στα εικονίσματα της Παναγίας, επροσεύχετο για όλους. Ποτέ δεν θα παύσουν να ευδοκιμούν εν μέσω δυσωδίας, τα μυρίπνοα άνθη της αγιότητας…
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
