Κάπου στο 1994 θυμάμαι έντονα το ζήτημα της εξομοίωσης πτυχίων και τον αγώνα των σημερινών μου συναδέλφων να μας πείσουν, ως φοιτητές των παιδαγωγικών τμημάτων, για το δίκαιο αίτημά τους για απευθείας αναγνώριση της ισοτιμίας των πτυχίων των Ακαδημιών με των αντίστοιχων των Πανεπιστημιακών Τμημάτων. Τότε, ως συνδικαλιστές φοιτητές, είχαμε συγκρουστεί με τις διοικήσεις των τμημάτων μας, μέσα στις Γενικές Συνελεύσεις των τμημάτων, προσπαθώντας να τους πείσουμε πως δεν μπορεί να ζητάμε από ανθρώπους με πείρα στη σχολική τάξη να αποδείξουν εκ νέου την παιδαγωγική ή και τη διδακτική τους δεινότητα. Βλέπαμε πίσω από τα αντεπιχειρήματά τους, των καθηγητών, τη βούληση μετατροπής των συναδέλφων των Ακαδημιών σε μοχλό πίεσης προς το Υπουργείο για άντληση επιπρόσθετων κονδυλίων για τα τμήματα, αλλά δεν καταφέραμε να συγκροτήσουμε ένα μέτωπο υπεράσπισης των συναδέλφων. Ιδεολογική αδυναμία προφανώς των φοιτητικών μας συνδικαλιστικών φορέων.
Συμπληρώθηκαν 20 χρόνια και πλέον με την ιδιότητα του συναδέλφου διαπίστωσα την εκκρεμότητα επίλυσης του θέματος και με αφορμή την παραλίγο πλήρη εφαρμογή του Προεδρικού Διατάγματος της ”Αξιολόγησης”, το ζήτημα έγινε ξανά επίκαιρο. Συμμετείχαμε σε συζητήσεις, αποφασίσαμε διαβήματα διαμαρτυρίας, αιτήματα προς το Υπουργείο και άλλα συναφή. Μόλις προχθές, στο Δ.Σ., επικαιροποιήσαμε την επιστολή και τη στρατηγική διεκδίκησης έναρξης προγραμμάτων εξομοίωσης. Γνωρίζουμε όλοι συναδέλφους μας που από την Χαλκιδική μεταβαίνουν στα Ιωάννινα για να αποκτήσουν αυτό που έχουν κερδίσει εδώ και δεκαετίες στις τάξεις. Και κάπου εκεί ξαναθυμήθηκα τους συναδέλφους των Ακαδημιών το 1994 να προσπαθούν να μας πείσουν για το αυτονόητο της ΙΣΟΤΙΜΙΑΣ των τίτλων σπουδών μας. Και τοποθετήθηκα, έστω και καθυστερημένα, σε αυτό που ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ. Δεν μπορεί να ζητάμε έναρξη προγραμμάτων εξομοίωσης θέτοντας οι ίδιοι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ μας, ως προς τα κεκτημένα τυπικά προσόντα, όταν στην πράξη είμαστε ίδιοι. Δεν μπορεί να συμφωνούμε, διεκδικώντας μάλιστα προγράμματα, εξοντωτικής επιμόρφωσης μετά εξετάσεων, όταν ο συνάδελφός μας έχει δεκαπέντε χρόνια ενεργούς παρουσίας στην τάξη. Μα κρινόμαστε καθημερινά ΌΛΟΙ μας στην τάξη, είτε είμαστε απόφοιτοι Ακαδημιών, είτε Πανεπιστημιακών Τμημάτων. Για φανταστείτε έναν/μια συνάδελφο Ακαδημίας που είναι και κάτοχος Διδακτορικού, να του ζητάμε τώρα να κάνει πρόγραμμα εξομοίωσης.
Είναι καιρός να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά, όσοι τουλάχιστον αυτοπροσδιοριζόμαστε σε μια αριστερή σκέψη της ισονομίας, της ισοτιμίας και του δημοκρατικού δικαιώματος και όχι του ανταγωνισμού και της αποκαλούμενης ψευδεπίγραφης ”ποιότητας”.
Σε αυτή την κατεύθυνση είναι ανάγκη να γυρίσουμε σελίδα, να αντιτάξουμε απέναντι στα έως σήμερα αιτήματα έναρξης προγραμμάτων εξομοίωσης, την αυτονόητη απαίτηση αναγνώρισης της ισοτιμίας με ένα Προεδρικό Διάταγμα μόνο.