Το ζήτημα της διαγραφής των φοιτητών

Σύμφωνα με τον νόμο 4009 του 2011, η φοίτηση σε μια σχολή μετά τη συμπλήρωση κάποιων ετών διακόπτεται και ο φοιτητής διαγράφεται.

Σύμφωνα με τον νόμο αυτό και συγκεκριμένα την παράγραφο 9 του άρθρου 80 (στο συνημμένο στη σελίδα 42 – δεξιά στήλη), «όσοι φοιτητές συμπληρώνουν στο τέλος του ακαδημαϊκού έτους 2011 – 2012 φοίτηση διάρκειας ίσης ή μεγαλύτερης του διπλάσιου αριθμού εξαμήνων από όσα απαιτούνται για τη λήψη του πτυχίου σύμφωνα με το ενδεικτικό πρόγραμμα σπουδών προσαυξανόμενης κατά δύο εξάμηνα, θεωρείται ότι έχουν απολέσει αυτοδικαίως τη φοιτητική ιδιότητα από τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους 2013 – 2014, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά στον Οργανισμό του Ιδρύματος».

Άρα, πρακτικά για φοίτηση τετραετούς διάρκειας, διαγράφονται τον Ιούνιο του 2014 όσοι εισήχθησαν από το 2004 και παλαιότερα, (για πενταετείς σπουδές από το 2002 και παλαιότερα και για εξαετείς σπουδές από το 2000 και παλαιότερα). Για αναλυτική παρουσίαση του θέματος με πολλούς διαφωτιστικούς πίνακες δείτε εδώ.

Έχουμε διατυπώσει ξανά την άποψη ότι πρέπει το θέμα να παραπεμφθεί σε σοβαρή συζήτηση και να πάρει αναβολή αυτή τη στιγμή. Συνοπτικά σε προηγούμενη ανάρτησή μας αναφέραμε τα εξής:

• Το δικαίωμα της φοίτησης μέχρι τη λήψη του πτυχίου δεν είναι μια ελληνική «κακή» παγκόσμια πρωτοτυπία, αλλά συναντάται και σε άλλες χώρες θεωρούμενες ως προηγμένες όπως η Γερμανία, της οποίας αντιγραφή αποτέλεσε παλαιότερα η σχετική διευκόλυνση.
• Οι προβλεπόμενες διαγραφές του 2014 και του 2015 πρέπει άμεσα να ανασταλούν, διότι αφενός είναι οριζόντιες και ως τέτοιες άδικες. Βάζουν στο ίδιο «τσουβάλι» και τον αδιάφορο και τον εργαζόμενο και τον ασθενή και δεν διακρίνουν λόγους παράτασης της φοίτησης.
• Είναι και αψυχολόγητες, καθώς χάθηκαν και αναβλήθηκαν εξεταστικές μετά την αναστάτωση του Φθινοπώρου του 2013. Μάλιστα κάποια ιδρύματα παρατείνουν το διδακτικό έτος μέχρι και τον Αύγουστο του 2014. Οι εν λόγω αναστατώσεις δεν προκλήθηκαν από τους φοιτητές που δεν έχουν απολύτως καμία ευθύνη για αυτές.
• Το ζήτημα της διάρκειας της φοίτησης πρέπει να συζητηθεί σοβαρά και να διατυπωθούν όλες οι περιπτώσεις που οδηγούν σε παράταση της φοίτησης, πολλές από τις οποίες δεν είναι θεμιτό να οδηγήσουν σε διαγραφές.
• Ο όρος «αιώνιοι φοιτητές» είναι παραπλανητικός και υποτιμητικός και δεν παραπέμπει σε καμιά ουσία. Δεν υπάρχουν αιώνιοι φοιτητές. Υπάρχει το ζήτημα της διάρκειας της φοίτησης που είναι σοβαρό θέμα και όχι για πρόχειρες λύσεις.

Ποια είναι τα επιχειρήματα που μπορούν να εγερθούν για την άμεση κατάργηση ή έστω αναβολή του μέτρου;

Εκτός από τα παραπάνω, μπορούν να υποστηριχθούν τα εξής:

• Ο νόμος 4009 προκαλεί διάκριση ανάμεσα στους φοιτητές προ του 2011 και στους μετά το 2011, κάτι που ουσιαστικά είναι αντισυνταγματικό. Οι μετά το 2011 γνωρίζουν πριν καν εγγραφούν τι ισχύει με τη διάρκεια της φοίτησής τους και έχουν επιπλέον 4 εξάμηνα από την προβλεπόμενη διάρκεια. Οι προ του 2011 εγγράφηκαν με άλλες προϋποθέσεις, οι οποίες αλλάζουν απότομα και αναδρομικά.
• Παράλληλα, η διάκριση γίνεται ακόμα πιο έντονη, αν αναλογιστούμε ότι στους μετά το 2011 εγγραφέντες δίνεται η δυνατότητα μερικής φοίτησης, κάτι που παρατείνει τις σπουδές τους. Η δυνατότητα αυτή δεν προβλεπόταν για τους μετά το 2011, ή αν προβλεπόταν δεν ίσχυσε και δεν εφαρμόστηκε ποτέ, γιατί πρακτικά ήταν άχρηστη.
• Η εν λόγω διάταξη είναι οριζόντια και για αυτό άδικη και ανήθικη. Δεν διαχωρίζει αίτια παράτασης της φοίτησης. Έτσι, μαζί με τον «αδιάφορο» τιμωρεί και τον ασθενή ή τον εργαζόμενο φοιτητή που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τις σπουδές του στα αναδρομικά ψηφισμένα περιθώρια.
• Ο νόμος σε θέματα παιδεία δεν πρέπει να δρα τιμωρητικά σε καμία περίπτωση. Η διαγραφή και μάλιστα η οριζόντια είναι πέρα για πέρα μια τιμωρητική διαδικασία. Δεν θα υπήρχε αντίρρηση ίσως, αν ο νόμος καλούσε τους φοιτητές να δηλώσουν αν θέλουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους και να τους θέσει όρια ελαστικότερα. Ακόμα και κάποιος που αδράνησε και δεν έδωσε ούτε ένα μάθημα, γιατί αναγκάστηκε να εργαστεί, έχει το δικαίωμα να αρχίσει από τώρα τις σπουδές του από την αρχή. Άρα, ο νόμος θα έπρεπε να θεωρεί όλους τους προ του 2011 ως νεοεισαχθέντες μαζί με όσους εγγράφηκαν το 2011 και να τους διαγράφει μετά από τα έξι έτη, όπως προβλέπεται για τετραετείς σπουδές, δηλαδή το 2017!
• Η εφαρμογή της διάταξης αυτής είναι και αψυχολόγητη λόγω των γεγονότων του Φθινοπώρου του 2013. Μετά από μια τέτοια αναστάτωση, οι διαγραφές μόνο από εκδίκηση μπορούν να προκύψουν και μάλιστα σε μια μερίδα ανθρώπων που δεν είχαν καμία ευθύνη για αυτές τις αναστατώσεις.
• Η παράταση της φοίτησης δεν κοστίζει στο κράτος απολύτως τίποτα, αφού ούτε συγγράμματα διανέμονται ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη παρέχεται ούτε σίτιση ούτε στέγαση ούτε επιδόματα προβλέπονται.

Τι μπορεί να γίνει;

Υπάρχουν ουσιαστικά δύο λύσεις:

Η πρώτη αφορά την ίδια την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Άμεσα και χωρίς αναβολές το Υπουργείο με νομοθετική παρέμβαση μπορεί να καταργήσει ή να αναβάλει τις εν λόγω διατάξεις, ξεκινώντας ταυτόχρονα μια διαδικασία διαλόγου για την επίλυση του θέματος.

Η δεύτερη φαίνεται πιο εφικτή… Αν διαβάσουμε ξανά και με προσοχή τη διάταξη του νόμου θα δούμε τη διατύπωση «εκτός αν ορίζεται διαφορετικά στον οργανισμό του ιδρύματος». Ο Οργανισμός του Ιδρύματος αποφασίζεται από τα αρμόδια όργανα του Πανεπιστημίου: Συμβούλιο, Σύγκλητο και Πρύτανη και επικυρώνεται με προεδρικό διάταγμα. Ουσιαστικά ο νόμος πετάει το μπαλάκι στα πανεπιστήμια. Δηλαδή τα Πανεπιστήμια με τους Οργανισμούς τους μπορούν να αναβάλουν ή να αναιρέσουν τη διάταξη αυτή. Αν δεν έχει προβλεφθεί κάτι τέτοιο στους Οργανισμούς είναι παράλειψή τους. Τα όργανα των Ιδρυμάτων οφείλουν να ακούσουν τους φοιτητές τους! Η ύπαρξη των πανεπιστημίων αποσκοπεί κυρίως στη μετάδοση γνώσεων στους φοιτητές, που είναι τα σημαντικότερα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας!

Οι εκπρόσωποι των φοιτητών (για την ανάδειξή τους και τη λειτουργία τους δείτε εδώ…) ανεξαρτήτως κομματικής παράταξης οφείλουν να πιέσουν προς αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή στα όργανα των Πανεπιστημίων. Αλλά δεν πρέπει να είναι οι μόνοι. Όλοι οι φοιτητικοί σύλλογοι πρέπει να πιέσουν με κάθε τρόπο.

Οι φοιτητικοί σύλλογοι οφείλουν να απευθυνθούν σε δικηγόρους και καλύτερα στους κατά τόπους δικηγορικούς συλλόγους και να ζητήσουν νομική βοήθεια. Αισθανόμαστε πως πολλοί θα βρεθούν που πρόθυμα θα βοηθήσουν σε ένα τέτοιο δικαιότατο αίτημα και μάλιστα αφιλοκερδώς.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να βοηθήσουν σε αυτή την περίπτωση, Όπως έγινε με το σχέδιο Αθηνά, έτσι και τώρα προέκυψε στο facebook η ομάδα «ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ». Ενταχθείτε, συντονιστείτε, ανταλλάξτε απόψεις και το πιθανότερο είναι κάτι να επιτευχθεί, έστω μια απλή αναβολή! Όπως έλεγαν παλιά, πολύ παλιά: «Εν τη ενώσει η ισχύς».

Συνημμένα: ο νόμος 4009/2011

http://citycampus.gr