Μετά από ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου, οι συνάδελφοι Παντελής Βαϊνάς και Γιώργος Χρόνης αθωώθηκαν και απαλλάχθηκαν από όλες τις κατηγορίες, που τους βάρυναν μετά από τις μηνύσεις υποψηφίων διευθυντών στις κρίσεις του 2011. Το «έγκλημα» των συναδέλφων, για το οποίο ταλαιπωρήθηκαν έξι ολόκληρα χρόνια, ήταν ότι ως εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών στα συμβούλια επιλογής διευθυντών υπερασπίστηκαν τις αποφάσεις των συλλογικών τους διαδικασιών και δήλωσαν με έμπρακτο τρόπο «Φτάνει πια!» στις αυθαιρεσίες και στον αυταρχισμό στελεχών και υποψηφίων στελεχών της εκπαίδευσης.

Χρειάστηκαν δύο πειθαρχικά συμβούλια και δύο δίκες – τα οποία ήταν όλα ΑΘΩΩΤΙΚΑ – για να αποδειχθεί περίτρανα ότι υπάρχει άλλος τρόπος να λειτουργούν οι αιρετοί , εκτός από τη συνδιαλλαγή και την υποταγή στην εξουσία και στη διοίκηση: είναι η μέχρι τέλους υπεράσπιση και διεκδίκηση των δικαιωμάτων των συναδέλφων, η στήριξη των αποφάσεων των συνελεύσεών μας, η εναντίωση σε κάθε μορφής αυθαιρεσία της διοίκησης και του υπουργείου παιδείας.

Η αθώωση του Παντελή και του Γιώργου δεν είναι μόνο νίκη δική τους. Είναι νίκη τους ανεξάρτητου, ταξικού συνδικαλισμού. Είναι νίκη όλων εκείνων που αγωνίζονται να μην είναι τα υπηρεσιακά συμβούλια «βιλαέτια» αυτών που κάνουν καριέρα πάνω στις πλάτες των εκπαιδευτικών, που στηρίζουν την εξουσία τους στις ΕΔΕ και στον αυταρχισμό, στην υπεράσπιση της κυβερνητικής πολιτικής. Με την τελική τους αθώωση, ενταφιάστηκε και η τελευταία τους προσπάθεια να πνίξουν τη φωνή μας με μία καταδίκη.

Μεγάλο ρόλο στην αθώωση των συναδέλφων μας έπαιξε και το μεγάλο κίνημα συμπαράστασης και αλληλεγγύης από όλη τη χώρα. Δεκάδες σύλλογοι Π.Ε. και ΕΛΜΕ με αποφάσεις και ψηφίσματα, πάρα πολλοί συνάδελφοι που δεν φοβήθηκαν και έβαλαν την υπογραφή τους σε κείμενα συμπαράστασης και που δεν λογάριασαν τα μεροκάματά τους για να κάνουν στάση εργασίας και να βρεθούν στα δικαστήρια, ένωσαν όλοι τη φωνή τους όχι απλά για να συμπαρασταθούν αλλά για να πουν ότι όλοι είμαστε στη θέση τους. Θλιβερή εξαίρεση η πλειοψηφία του ΔΣ της ΔΟΕ, που τόσα χρόνια δεν έβγαλε ούτε μία απόφαση στήριξής τους. Το μεν προεδρείο – ΔΑΚΕ-ΔΗ.ΣΥ – γιατί οι μηνυτές είχαν κοινές πολιτικές αντιλήψεις για τα υπηρεσιακά συμβούλια και κάποιοι ήταν υποψήφιοι των παρατάξεων τους. Το δε ΠΑΜΕ, για άλλη μια φορά ψήφιζε μόνο τη δική του ανακοίνωση που καταδίκαζε μεν τις διώξεις, αλλά συκοφαντούσε τη στάση μας μιλώντας για αξιολόγηση.

Η νίκη μας αυτή μας δίνει τη δύναμη να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο, αταλάντευτα!

Είναι μια απόφαση σταθμός που αποτελεί πλέον «δεδικασμένο» και οι επίδοξοι κατήγοροι του ανεξάρτητου, ταξικού συνδικαλισμού θα το σκεφτούν πολύ καλά από δω και πέρα σε περίπτωση που θελήσουν να σύρουν αγωνιστές στα δικαστήρια ή με τις αυταρχικές μεθόδους τους να τρομοκρατήσουν ξανά εκπαιδευτικούς.