Ολυμπιακοί Αγώνες 1968 στο Μεξικό. Το έπος και η τιμωρία του λευκού αθλητή σ’ εκείνη την φωτογραφία του “Βlack Power salute”

Όμως ο χρόνος, στο τέλος, τους δικαίωσε και έγιναν πρωταθλητές στη μάχη για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αφού αποκαταστάθηκε η εικόνα τους, συνεργάστηκαν με την Αμερκανική Ομάδα Στίβου και προς τιμή τους δημιουργήθηκε ένα άγαλμα στο Πανεπιστήμιο του San José. Ο Peter Norman είναι απών από αυτό το άγαλμα. Η άδεια θέση στο βάθρο μοιάζει με τον επιτάφιο ενός ήρωα που πέρασε απαρατήρητος. Έναν ξεχασμένο αθλητή, διεγραμμένο από την ιστορία, ακόμα και στην χώρα του την Αυστραλία.

Τέσσερα χρόνια μετά το Μεξικό 1968, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, ο Norman δεν ήταν στην ομάδα των Αυστραλών δρομέων ταχύτητας, παρότι είχε τρέξει τουλάχιστον 13 φορές κάτω από το χρόνο πρόκρισης των 200 μέτρων και 5 φορές κάτω από τον χρόνο των 100 μέτρων.

Ο Norman, απογοητευμένος από αυτό που έγινε, παράτησε τον αθλητισμό υψηλού επιπέδου συνεχίζοντας να τρέχει σε ερασιτεχνικό επίπεδο.

Πίσω στην πατρίδα του, την λευκή Australia που αντιστεκόταν στην αλλαγή, του συμπεριφέρθηκαν σαν έναν παρία, απόβλητο, η οικογένεια του απαξιωμένη, και ήταν σχεδόν αδύνατον να βρει εργασία. Για κάποιο διάστημα έκανε τον γυμναστή, συνεχίζονας ταυτόχρονα να αγωνίζεται σαν συνδικαλιστής, ενώ εργάστηκε κατά καιρούς και σε ένα κρεοπωλείο. Ένας τραυματισμός του προκάλεσε μια σοβαρή γάγγραινα και αυτό τον οδήγησε στην κατάθλιψη και τον αλκοολισμό.

Όπως είπε ο John Carlos «Εάν εμάς μας έδερναν (σσ. στην Αμερική, και υποννοούσε ότι ήταν δύο), ο Peter αντιμετώπισε μιαν ολόκληρη χώρα και υπέφερε μόνος του». Για χρόνια ο Norman είχε μια μοναδική δυνατότητα να σώσει τον εαυτό του: προσκλήθηκε να καταδικάσει τη χειρονομία των συναδέλφων του Tommie Smith και John Carlos, με αντάλλαγμα μια συγχώρεση από το σύστημα που τον είχε εξοστρακίσει. Μια συγνώμη που θα του είχε επιτρέψει να βρει μια σταθερή δουλειά διαμέσου της Ολυμπιακής Επιτροπής και να είναι μέρος της οργάνωσης των Ολυμπιακών του Sidney 2000. Ο Norman ποτέ δεν ενέδωσε και δεν καταδίκασε ποτέ την επιλογή των δυο Αμερικανών.

Ήταν ο μεγαλύτερος Αυστραλός δρομέας ταχύτητας στην ιστορία και ο κάτοχος του ρεκόρ των 200 μέτρων, κι όμως δεν ήταν καν στους προσκεκλημένους των Ολυμπιακών Αγώνων του Σίδνεϋ. Ήταν η Αμερικάνικη Ολυμπιακή Επιτροπή που μόλις μάθανε τα νέα (σσ. της περιθωριοποίησης του Norman) του ζήτησε να ενσωματωθεί με την δική τους ομάδα και τον προσκάλεσαν στη γιορτή γεννεθλίων του πρωταθλητή Michael Johnson για τον οποίο ο Peter Norman ήταν πρότυπο και ήρωας.

Ο Norman πέθανε ξαφνικά λόγω καρδιακής προσβολής το 2006, δίχως η χώρα του να έχει απολογηθεί για την μεταχείρισή του ή να τον έχει ποτέ αποκαταστήσει. Στην κηδεία ο Tommie Smith και ο John Carlos, φίλοι του Norman από εκείνη τη στιγμή του 1968, μετέφεραν το φέρετρό του στις πλάτες τους, αποχαιρετώντας τον σαν ήρωα.

«Ο Peter υπήρξε ένας μοναχικός στρατιώτης. Επέλεξε εν γνώσει του να είναι αμνός προς θυσία στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν υπάρχει κανείς άλλος να αξίζει περισσότερο από αυτόν να τιμηθεί από την Αυστραλία, να αναγνωρίσει και να εκτιμήσει», είπε ο John Carlos.

«Πλήρωσε το τίμημα της επιλογής του. Δεν υπήρξε απλά μια χειρονομία για να βοηθήσει εμάς τους δυο, ήταν η ΔΙΚΗ ΤΟΥ μάχη. Ήταν ένα λευκός άνδρας, ένας λευκός Αυστραλός άνδρας μεταξύ δυο έγχρωμων ανθρώπων, που όλοι στάθηκαν όρθιοι την στιγμή της νίκης, όλοι στο όνομα της ίδιας υπόθεσης», εξήγησε ο Tommie Smith.

«Aυτό το Κοινοβούλιο αναγνωρίζει τα εξαιρετικά αθλητικά επιτεύγματα του Peter Norman που κέρδισε το αργυρό μετάλλιο στα 200 μέτρα στους Ολυμπιακούς του Μεξικού του 1968, με χρόνο 20.06, το οποίο είναι ακόμα και σήμερα ρεκόρ Αυστραλίας.

Αναγνωρίζει το θάρρος του Peter Norman στο να φορέσει το σύμβολο του Ολυμπιακού Κινήματος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο βάθρο, σε αλληλεγγύη με τους Tommie Smith και John Carlos, που έκαναν τον χαιρετισμό της “Mαύρης Δύναμης (σσ. Black Power salute).

Ζητά καθυστερημένα συγνώμη από τον Peter Norman για το λάθος που διέπραξε μη αποστέλλοντάς τον στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το 1972, παρότι επανειλημμένα προκρίθηκε, και αναγνωρίζει τον πολύ ισχυρό ρόλο που ο Peter Norman διαδραμάτισε στην προαγωγή της φυλετικής ισότητας».

Παρόλα αυτά, τα λόγια που θυμίζουν καλύτερα τον Peter Norman είναι τα δικά του λόγια με τα οποία ο ίδιος εξηγεί τους λόγους εκείνης της χειρονομίας του, στο ντοκιμαντέρ “Salute”, που γύρισε ο ανηψιός του Matt.

«Δεν έβλεπα γιατί ένας μαύρος άνθρωπος δεν μπορούσε να πιει το ίδιο νερό από μια βρύση, να πάρει το ίδιο λεωφορείο ή να πάει στο ίδιο σχολείο με έναν λευκό άνθρωπο. Ήταν μια κοινωνική αδικία για την οποία δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από τη θέση μου, όμως σίγουρα τη σιχαινόμουν. Ειπώθηκε πως το να μοιραστώ το ασημένιο μου μετάλλιο με όλο εκείνο που συνέβη εκείνο το βράδυ στην απονομή επισκίασε την παράστασή μου.

Αντίθετα.

Πρέπει να το ομολογήσω: ήμουν περήφανος που ήμουν μέρος όλου αυτού».