Ένα κράτος όταν θέλει να είναι σύγχρονο ορίζει την παιδεία σαν κοινωνική προτεραιότητα και το ήθος σαν έκφραση και στάση ζωής. Το ήθος είναι η αξιακή τοποθέτηση του καθενός μας που εμποδίζει ή πρέπει να εμποδίζει το παράτυπο,το παράνομο, το στρεβλό.
γραφει ο Ταμπουρέας Νικόλαος. Εκπαιδευτικός.
Στρεβλότητα, επειδή όταν έγινε γνωστό το πρόβλημα στέγασης στις τοπικές κοινωνίες (πάνε δεκαετίες) ελάχιστοι τοπικοί άρχοντες έσπευσαν να βοηθήσουν. Ανηθικότητα, επειδή οι εκπαιδευτικοί που θα παρέχουν στα παιδιά το αγαθό της παιδείας μακριά από τις οικογένειές τους, περνάνε δεύτεροι μπροστά στα μικροπολιτικά συμφέροντα των τοπικών οικογενειών, που μετρούν το χρήμα που ενθυλακώνουν στις τσέπες τους. Απρέπεια , γιατί όλοι γνωρίζουν το πρόβλημα και κάνουν πως δεν ξέρουν εκμεταλευόμενοι δεκάδες εκπαιδευτικών με φρικτά ενοίκια εξουθένωσης. Δολιότητα, επειδή οι ευθύνες της στέγασης γίνονται μπαλάκι μεταξύ του κράτους και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Πόσο θα θαύμαζα και θα τιμούσα έναν δήμαρχο που θα έβαζε προτεραιότητα τους εκπαιδευτικούς και τα σχολεία χωρίς να είναι στις αρμοδιότητές του. Ας είναι! Πώς να απαιτήσεις το αυτονόητο που πλέον είναι ιδεατό. Κρίμα…
Και τελικά εκπαιδευτικοί παραιτούνται κουρασμένοι από την άναρχη κατάσταση και τη βολική προσπάθεια ωραιοποίησης. Και όλοι εμείς παρατηρητές στο θέατρο του παραλόγου καθημερινά και συντεταγμένα. Αντίδραση, άραγε, υπάρχει; ΄΄Η εκπαίδευση είναι η δύναμη που γιατρεύει την ψυχή’’ έλεγε ο Πλάτωνας. Ας εκπαιδεύσουμε τους μαθητές μας στις αξίες που στέργουν και φροντίζουν τον άνθρωπο (με το παράδειγμα και τον αγώνα μας πρώτα), σε πείσμα των καιρών που προσφέρουν εύκολη ισοπέδωση και μαζική αποχαύνωση. Μαζικά,χωρίς παραχωρήσεις, με ατσαλένια τη θέλησή μας! Καλό αγώνα σε όλους μας
