Η Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση με ανακοίνωση της, και τονίζει πως οι αξιολογητές επιστρέφουν και θα μεταφέρουν την εκπαίδευση 41 χρόνια πίσω.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

Πολυτροπολογία που ψηφίστηκε από τη Βουλή (σε άσχετο νομοσχέδιο ως συνήθως…) κατέθεσε η υπουργός Παιδείας Ν. Κεραμέως, ρυθμίζοντας θέματα της αξιολόγησης, ενώ ταυτόχρονα ανακοίνωσε την έναρξη της ατομικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Προσπερνάμε το επικοινωνιακό κομμάτι, καθώς είναι προφανές ότι με τη βιαστική και πρόχειρη αυτή κίνηση, η κυβέρνηση της ΝΔ επιδιώκει εν όψει εκλογών να ικανοποιήσει τα πιο συντηρητικά και νεοφιλελεύθερα αντανακλαστικά του εκλογικού της ακροατηρίου και πάμε στην ουσία και μάλιστα με τα λόγια της ίδιας της Κεραμέως.

Η υπουργός χαρακτηριστικά δήλωσε :

«Για πρώτη φορά μετά από 41 χρόνια, ξεκινά οριζοντίως η ατομική αξιολόγηση εκπαιδευτικών» και συνέχισε: «Χρειάστηκαν 4 δεκαετίες για να καταφέρουμε το αυτονόητο: να αξιολογηθούν οι εκπαιδευτικοί μας, σε μία καθαρά βελτιωτική διαδικασία, που θα αποφέρει μόνο οφέλη στους ίδιους, στα παιδιά μας, στο εκπαιδευτικό σύστημα, σε ολόκληρη την κοινωνία. Ξεκινά στην πράξη η υλοποίηση μίας κομβικής μεταρρύθμισης, που πολεμήθηκε μανιωδώς για 40 χρόνια από λίγους και θα λειτουργήσει ευεργετικά για όλους» .

Τα ίδια λόγια είπε και ο Πρωθυπουργός Μητσοτάκης την Κυριακή σε συνέντευξη επιβεβαιώνοντας έτσι ότι πρόκειται για κεντρική πολιτική επιλογή της Κυβέρνησης της ΝΔ.
“… Συνεχίζω με κάτι ακόμα που είχε καθυστερήσει – ή για να είμαι ακριβής, κάτι που είχε να συμβεί από 1982: ξεκινά η ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Η διαδικασία αυτή θα ξεκινήσει από τις περιοχές όπου έχει ήδη ολοκληρωθεί η επιλογή και τοποθέτηση των Συμβούλων Εκπαίδευσης. Αυτοί οι Σύμβουλοι θα αρχίσουν την ατομική αξιολόγηση κατά προτεραιότητα από τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς, καθώς αυτό αποτελεί και προϋπόθεση για την μονιμοποίησή τους. Η θετική αξιολόγηση θα συμβάλλει στην αναγνώριση και επιβράβευση του έργου του εκπαιδευτικού, ο οποίος θα μπορεί να την αξιοποιήσει ως μοριοδοτούμενο κριτήριο για την επιλογή του σε θέση ευθύνης. Για όσους η αξιολόγηση δεν είναι ικανοποιητική, θα πρέπει να παρακολουθήσουν επιμόρφωση, βάσει υλικού που εκπονεί το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Η αξιολόγηση λοιπόν δεν έχει σκοπό την «τιμωρία» κανενός – έχει στόχο να αναγνωρίσουμε και να επιβραβεύσουμε τους εκπαιδευτικούς μας που αξίζουν, να δώσουμε σε όλους το κίνητρο αλλά και τη βοήθεια ώστε να γίνουν καλύτεροι. Δημόσια Σχολεία χωρίς αξιολόγηση σπρώχνουν τα παιδιά μας στα φροντιστήρια και την ιδιωτική εκπαίδευση. Θέλω να τονίσω πως η αξιολόγηση εφαρμόζεται στη συντριπτική πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών, και αναμένεται να βελτιώσει σημαντικά το τοπίο στην εκπαίδευση και να αναβαθμίσει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Είναι κάτι που οφείλαμε πρώτα και πάνω από όλα στα παιδιά μας….”

Η εμμονή της Υπουργού και του Πρωθυπουργού με τον χρόνο μαρτυράει τις προθέσεις τους και αποκαλύπτει την ουσία της αξιολόγησης: γυρίζει το ρολόι 41 χρόνια πίσω, στο 1982 δηλαδή, τότε που καταργήθηκε η αξιολόγηση και ο θεσμός του επιθεωρητή, ο οποίος στοίχειωνε σχολεία και εκπαιδευτικούς για πολλές δεκαετίες και αποτέλεσε βασικό εργαλείο χειραγώγησης και ελέγχου στα χέρια των κυβερνήσεων, ιδιαίτερα σε μαύρες για τον λαό μας εποχές (μετεμφυλιακό καθεστώς, δικτατορία κλπ). Δεν λέει ψέματα, λοιπόν, ο Πρωθυπουργός αναπολώντας τα χρόνια πριν το ’82: η αξιολόγηση που φέρνει, πίσω από τα μεγάλα λόγια, σε αυτές τις εποχές θέλει να μας γυρίσει. Εκεί που λέει ψέματα είναι σε όλα τα υπόλοιπα. Η αλλαγή του 1982 ήταν αποτέλεσμα των μεγαλειωδών αγώνων του εκπαιδευτικού κινήματος. Και στη συνέχεια δεν είναι ότι δεν υπήρχε η πρόθεση από τις κυβερνήσεις, αλλά και πάλι το εκπαιδευτικό κίνημα όρθωσε τείχος απέναντι στην επιστροφή στον επιθεωρητισμό. Τρίτσης, Σουφλιάς, Αρσένης, Ευθυμίου, Αρβανιτόπουλος, Διαμαντοπούλου, προσπάθησαν χωρίς επιτυχία να επαναφέρουν την αξιολόγηση και όχι φυσικά γιατί πολεμήθηκαν από λίγους, αλλά γιατί ξανά και ξανά οι εκπαιδευτικοί ακύρωναν είτε εν τη γενέσει είτε στην πράξη τα σχέδια τους. Σχέδια που είχαν νέο περιτύλιγμα, εμπνευσμένα πια από Ε.Ε., ΟΟΣΑ, ΣΕΒ, κτλ… αλλά η ουσία τους ήταν και είναι ίδια: υποταγή του σχολείου στην ελεύθερη αγορά, μετατροπή της γνώσης σε εμπόρευμα, μαθητές – πελάτες αυριανοί εργαζόμενοι, με δεξιότητες και χωρίς δικαιώματα και εκπαιδευτικοί ανελεύθεροι, τρομοκρατημένοι, υποταγμένοι σε αυτήν την δυστοπική πραγματικότητα διοικητικών αυθαιρεσιών, στο έλεος κάθε μικρού τυράννου: δεν είναι τυχαίο ότι ξεκινάει από τους νεοδιόριστους απειλώντας τους ουσιαστικά με μη μονιμοποίηση.

Αλήθεια, σε ποιο μέρος ακριβώς όπου εφαρμόστηκε στην Ευρώπη η Αξιολόγηση, βελτίωσε τα πράγματα; Ίσα ίσα, διέλυσε τα σχολεία, διαλύοντας πρώτα τους εκπαιδευτικούς και τις εργασιακές τους σχέσεις. Η πίεση αυτή στη συνέχεια μετακυλίστηκε στους μαθητές αφού σιγά-σιγά η Αξιολόγηση συνδέθηκε με τα αποτελέσματα των μαθητών σε εξετάσεις (εδώ κολλάει η Τράπεζα Θεμάτων και το εξεταστικό πλέγμα…).

Στα σοβαρά, πιστεύει κανείς ότι τα ιδιαίτερα και τα φροντιστήρια, που υπάρχουν λόγω των εξετάσεων, θα σταματήσουν ή θα μειωθούν λόγω Αξιολόγησης ή μήπως θα αυξηθούν λόγω των αυξημένων εξετάσεων; Ποιον κοροιδεύει ο Μητσοτάκης; Αντίθετα, όπου ακριβώς εφαρμόστηκε η σκληρή εξωτερική Αξιολόγηση, το δημόσιο σχολείο επλήγη ενώ ενισχύθηκαν τα ιδιωτικά καθώς με την Αξιολόγηση τα σχολεία κι οι εκπαιδευτικοί κατατάχτηκαν σε «λίστες» που, σε συνδυασμό με το σύστημα του «κουπονιού» ( = ελεύθερη επιλογή σχολείου από γονείς), οδήγησαν στην άνθηση ιδιωτικών σχολείων, στο κλείσιμο πολλών δημόσιων σχολείων σε πιο στερημένες περιοχές.

Στα σοβαρά, πιστεύει κανείς ότι η Αξιολόγηση από τη Νέα Δημοκρατία του Πάτση, των υποκλοπών, των χιλιάδων μετακλητών-κολλητών, των Συμβουλίων Επιλογής με διορισμένα μέλη της ΔΑΚΕ, αυτή η Νέα Δημοκρατία λοιπόν θα προάγει την «αξιοκρατία»;

Και ποιος αφελής εμπιστεύεται τον Μητσοτάκη όταν μιλάει για «μη τιμωρητική αξιολόγηση»; Τον ίδιο που, ως Υπουργός Εσωτερικών απέλυε χιλιάδες υπαλλήλους με χαιρεκακία, που έχει τοποθετηθεί πολλές φορές υπέρ των απολύσεων και της αναδιάρθρωσης – αποδιάρθρωσης του δημοσίου τομέα;

Ο στόχος τους είναι να δημιουργήσουν ένα σχολείο απολύτως στα μέτρα τους, ανελεύθερο, ιδιωτικοποιημένο, απομορφωτικό, ελιτίστικο. Δική μας δουλειά να αποτρέψουμε αυτήν την εξέλιξη και να διεκδικήσουμε ένα σχολείο 12χρονο, ενιαίο, δημόσιο, δωρεάν, καθολικό, δημοκρατικό, ελεύθερο και ποιοτικό.

Τι να κάνουμε, λοιπόν; Εμείς εκτιμούμε πως δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτε άμα περιμένουμε διαδικασίες εκλογικές, ιδίως εδώ στην Πελοπόννησο όπου η διαδικασία ξεκινάει άμεσα: κανείς δεν θα μας σώσει αν δεν σωθούμε από μόνοι μας! Αντίθετα, πρέπει να κινηθούμε ως εξής:

1. Σύγκληση Γενικών Συνελεύσεων και Γενικής Συνέλευσης Προέδρων.
2. Η ΟΛΜΕ να κηρύξει πανελλαδική στάση εργασίας ώστε να διευκολυνθεί η συμμετοχή των συναδέλφων στις Γενικές Συνελεύσεις.
3. 48ωρη απεργία για το σύνολο των εκπαιδευτικών αιτημάτων, με ιδιαίτερη αιχμή το μπλοκάρισμα της αξιολόγησης, μονιμοποίηση νεοδιοριστων τώρα, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, μέτρα ενάντια στην ακρίβεια, προσλήψεις εκπαιδευτικών αποκλειστικά με βάση το πτυχίο και την προϋπηρεσία.
4. Απεργία-Αποχή από κάθε μορφή αξιολόγησης.
5. Στάσεις εργασίας από τις ΕΛΜΕ για όπου χρειαστεί.
6. Πολύμορφες δράσεις με αποκλεισμούς και καταλήψεις των διευθύνσεων εκπαίδευσης, κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια.
7. Οι ΕΛΜΕ να προχωρήσουν σε αποφάσεις για την άμεση κήρυξη Απεργίας – Αποχής από όλες τις αξιολογικές διαδικασίες του 4823/21 σε περίπτωση που το Υπουργείο πάει στα δικαστήρια και βγάλει παράνομη την Απεργία – Αποχή της ΟΛΜΕ