Ήρθε λοιπόν και σε μένα, χθες, η ειδοποίηση να παρουσιαστώ στη Διεθ/νση και να “ενημερωθώ” από τη Διευθ/ντρια εκπ/σης και τη σχ. σύμβουλο περί αξιολόγησης….Έχοντας καιρό τώρα ξεκαθαρίσει τη θέση μου, ξέρω τι θα κάνω, φόβο δε νιώθω. Τι νώθω;…νιώθω βαθιά απογοήτευση και μοναξιά, αφού στην περιοχή μου δε βρήκα άλλη συνάδελφο νηπ/γό ή προϊσταμένη ολιγοθέσιου Δ.Σ που να δηλώσει επίσης απεργία-αποχή και να μην παρουσιαστεί.Χθες σε συζήτηση με φίλη που μάλλον θα πάει (με βαριά καρδιά), μου είπε:
“Και τι να κάνουμε βρε Νάντια; μόνες μας θα το παίξουμε ηρωίδες;”
Της απάντησα ότι προσωπικά δε νιώθω ότι κάνω κάτι ηρωικό, ήρωες ήταν όσοι εκτελέστηκαν, όσοι βασανίστηκαν , όσοι εξορίστηκαν στη Μακρόνησο και στους υπόλοιπους εξωτικούς προορισμούς…Κάνω το πιο απλά πράμα του κόσμου, αρνούμαι να συμμετέχω στη διάλυση του δημόσιου νηπιαγωγείου, αυτό μόνο.
