Περισσεύουν η πολιτική ειρωνεία και η καζούρα για τη στάση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στο Πανεπιστήμιο Πατρών, επειδή η παράταξη υπερασπίστηκε δημοσίως τους 106 , οι οποίοι κατέθεσαν την ίδια για να περάσουν ένα μάθημα. Είναι δεδομένο βέβαια να φωτίζεται μόνο η επιφάνεια του θέματος, από τη στιγμή που ο δημόσιος λόγος, ακόμη και για κρίσιμα ζητήματα, διαμορφώνεται πλέον με όρους Facebook.

Απόστολος Λακασάς

Η ιστορία των αντιγραφών στα ΑΕΙ δεν είναι καθόλου καινούργια. Εδώ και χρόνια πέριξ των πανεπιστημίων αλλά και στα ιντερνετικά fora μεμονωμένοι φοιτητές και γραφεία βοηθούν τους φοιτητές να συγγράψουν μία εργασία ή ακόμη και πουλούν έτοιμες εργασίες. Το βάρος πέφτει στο πανεπιστήμιο και τους καθηγητές να ελέγξουν το περιεχόμενο των εργασιών και κατά πόσο αυτό είναι πρωτότυπο. Πρωτότυπο;

Στο ελληνικό πανεπιστήμιο οι εξετάσεις έχουν μετατραπεί σε διαδικασία ρουτίνας, καθώς η ποιότητα και η αξιοπιστία των διαδικασιών αξιολόγησης των φοιτητών έχουν υποβαθμιστεί. Η αιτία δεν είναι μόνο ότι κάποιοι καθηγητές (είναι οι εξαιρέσεις;) έχουν αράξει στην πανεπιστημιακή τους θέση και βολεμένοι αρνούνται να πράξουν τα στοιχειώδη (πόσο μάλλον μετά μία περίοδο οικονομικών περικοπών). Είναι και αυτός ο λόγος, αλλά για το πρόβλημα ευθύνεται και η μαζικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης, η οποία αναπαρήγαγε μέσα στο πανεπιστήμιο στρεβλώσεις που υπάρχουν στον δημόσιο βίο. Ησσων προσπάθεια, ωχαδελφισμός, εύκολη ανέλιξη, κομματικοποίηση…

Τα 106 εικοσάχρονα (και όλα τα υπόλοιπα στα ελληνικά ΑΕΙ, που δεν αποκαλύφθηκαν όταν αντέγραψαν) είχαν τον κυνισμό να καταθέσουν την ίδια εργασία για να πάρουν ένα βαθμό, ίσως και καλό. Ποιος τους «προσέφερε» αυτό το ηθικό πλαίσιο να ελπίσουν ότι στη ζωή μπορούν να κλέβουν, χωρίς να τιμωρηθούν;

Από την άλλη, τα μέλη των κομματικών νεολαιών που επί δεκαετίες τραμπουκίζουν και «συναλλάσσονται» με τους φορείς εξουσίας εντός και εκτός ΑΕΙ, χτίζοντας πολιτικές ή επαγγελματικές καριέρες, μπορούν σήμερα να κουνούν το χέρι και να παραδίδουν μαθήματα ηθικής; Η ιστορία των 106 δίνει ένα μέτρο των παθογενειών στα ελληνικά πανεπιστήμια και ευρύτερα στην κοινωνία. Η θεραπεία δεν θα δοθεί με «νταβατζιλίκια».