Δέν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός
Το ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρα νά ‘σου ξανά ἡ μάνα μέ τό παιδί της στό ἰατρεῖο τό μεγάλο. Γιατρέ μου, τό παιδάκι μου ἔκανε καί πυρετό. Ὁ κοιλόπονος χειροτέρεψε, ἔχει συνέχεια ἀναγοῦλα, κάνει ἐμετούς καί δέν αἰσθάνεται καθόλου καλά. Λέει, ὅτι πιάστηκε καί τό ποδαράκι του τό δεξί. Φαίνεται, πώς τά πράγματα δέν εἶναι ἔτσι ὅπως μᾶς τά περιγράφετε. Τό παιδί εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι κινδυνεύει.
Ὁ γιατρός γίνεται ἔξω φρενῶν. Ποῦ βρέθηκε ἄνθρωπος νά ἀμφισβητήσει τήν διάγνωσή του καί τίς θεραπευτικές του ὁδηγίες;
Πρός ἐπιβεβαίωση, λοιπόν, τῆς ἀλάθητης ἄποψής του, ἀποφασίζει καί συγκαλεῖ συμβούλιο ἰατρικό. Καλοῦνται καί συγκεντρώνονται οἱ γνωστότεροι γιατροί τῆς πόλης, οἱ πιό φημισμένοι καί οἱ πιό εἰδικοί. Ἐξετάζουν τό παιδί μέ πολλή προσοχή. Δέν δυσκολεύονται νά βάλουν διάγνωση. Οὔτε μυαλό τούς λείπεται οὔτε καί ἐπιστημοσύνη.
Λένε μέ ἕνα στόμα: Ἡ κατάσταση εἶναι πολύ βαριά. Τό παιδί πάσχει ἀπό ὀξεῖα περιτονίτιδα λόγῳ παραμελημένης σκωληκοειδίτιδος. Ἐάν δέν μπεῖ τώρα ἀμέσως στό χειρουργεῖο, κινδυνεύει νά χάσει τήν ζωή του. Χωρίς ἐπέμβαση, δέν θά ἀντέξει. Θά πεθάνει. Θά πρέπει ὀπωσδήποτε νά ἐνημερώσουμε τούς γονεῖς του.
