Ελλειμματική είναι η λογοδοσία στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτό αποτυπώνεται στην τελευταία έκθεση της UNESCO, με τη 15σέλιδη αναφορά για τη λογοδοσία στην Ελλάδα να υπογράφεται από τη Βάσω Κιντή, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, και τον δρα Απόστολο Δημητρόπουλο.
Ειδικότερα, σαφές δείγμα οπισθοδρόμησης για τη λογοδοσία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί η κατάργηση του νόμου 4009 του 2011, όπου το μοντέλο λογοδοσίας βασίστηκε στις αρμοδιότητες του νεοσυσταθέντος Συμβουλίου Ιδρύματος. Σε αυτό μετείχαν ακαδημαϊκοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό, οι οποίοι εκλέγονταν από τους πανεπιστημιακούς κάθε ΑΕΙ. «Η λογοδοσία αφορά ακαδημαϊκούς στόχους, τα επιτεύγματα των μαθητών και του προσωπικού, αλλά και την αποτελεσματικότητα της διοίκησης όπως και τον χειρισμό των οικονομικών ζητημάτων. Στην περίπτωση της ελληνικής εκπαίδευσης δεν υπάρχουν τέτοιες διαδικασίες λογοδοσίας οι οποίες να τίθενται εκ των προτέρων και να εφαρμόζονται, καθώς δεν υπάρχουν στρατηγικά σχέδια (εθνικά ή θεσμικά), εθνικά πρότυπα, βραχυπρόθεσμοι ή μακροπρόθεσμοι στόχοι εκπαιδευτικών ή άλλων δημοσίων οργανισμών, σχέδια δράσης. Τα στατιστικά δεδομένα είναι αποσπασματικά και μη πλήρη. Τα δεδομένα που υπάρχουν δεν χρησιμοποιούνται για να γίνει αξιολόγηση, να σχεδιαστούν στόχοι ή να γίνουν βελτιώσεις. Το όλο σύστημα δουλεύει σαν ελεύθερος τροχός, λέει στην «Κ» η κ. Κιντή.
Από την άλλη, κανένα από τα μοντέλα αξιολόγησης που έχουν προταθεί δεν έχει γίνει δεκτό από τους εκπαιδευτικούς, γεγονός που δείχνει την έλλειψη εμπιστοσύνης στο σύστημα διοίκησης στο Δημόσιο. «Οι εξελίξεις αυτές εμφανίζουν ένα παράδοξο: από τη μια μεριά οι προσπάθειες των διαφόρων κυβερνήσεων μετά το 1981 να εισαγάγουν την αξιολόγηση στην εκπαίδευση φαίνεται να αντανακλούν το ενδιαφέρον της κοινωνίας για την ποιότητα της εκπαίδευσης που προσφέρεται στα δημόσια σχολεία και αποδεικνύουν την ανταπόκριση του πολιτικού συστήματος σε αυτό το δημόσιο ενδιαφέρον. Από την άλλη, όμως, καμία από αυτές τις κυβερνητικές απόπειρες δεν μπόρεσε να εφαρμοστεί κόντρα στη βούληση των δασκάλων και των συνδικάτων τους. Στις δημοκρατίες οι κρατικοί παράγοντες βασίζονται στους δασκάλους και στα συνδικάτα τους για να εφαρμόσουν μεταρρυθμίσεις. Αυτό που διακρίνει την Ελλάδα είναι η διαπλοκή των κρατικών παραγόντων, των πολιτικών κομμάτων και των συνδικάτων», επισημαίνει μεταξύ άλλων η κ. Κιντή.
