Οι δραματικές επιπτώσεις που έχουν συσσωρευθεί στο σημερινό σχολείο

Συναδέλφισσες / συνάδελφοι
Όλοι βιώνουμε τις δραματικές επιπτώσεις που έχουν συσσωρευθεί στο σημερινό σχολείο ως αποτέλεσμα των μνημονίων και των πολιτικών αποφάσεων που συνόδευσαν την εφαρμογή τους από όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών στη χώρα μας.
Η σημερινή κυβέρνηση έχει αποφασίσει να λειτουργήσει όπως-όπως το σχολείο με λιγότερο εκπαιδευτικό προσωπικό, με περικοπή των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών αδιαφορώντας για τις αναγκαίες παιδαγωγικές συνθήκες οργάνωσης ενός σχολείου. Ευαγγέλιό της το μνημόνιο, η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ και οι επιταγές της Ε.Ε.! Έτσι, επιβάλλει την ευέλικτη χρήση του εκπαιδευτικού προσωπικού για να καλύπτει κενά, αν και γνωρίζει πως πρόκειται για μια βαθιά αντιπαιδαγωγική και αντιεκπαιδευτική ενέργεια. Κάθε χρόνο χιλιάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικοί μετακινούνται σε όλη την επικράτεια προκειμένου να υπηρετήσουν το ελληνικό σχολείο. Η κυβέρνηση αδιαφορεί αν η πολιτική της υπονομεύει και τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών, ειδικά των φτωχών λαϊκών περιοχών αλλά και τις δυσμενείς οικογενειακές συνθήκες στις οποίες υποβάλλονται κάθε χρόνο οι συνάδελφοί μας αναπληρωτές. Το ΥΠΠΕΘ πολιτευόμενο με βάση τη λογιστική, περικόπτει το ωρολόγιο πρόγραμμα και η «δημοκρατική ευαισθησία» παραχωρεί το «δημοκρατικό» δικαίωμα στους εκπαιδευτικούς να αποφασίσουν σε ποιον θα «πέσει ο κλήρος» της υπεραριθμίας. Θέλει το υπουργείο να μεταφέρει κατ’ αυτόν τον τρόπο τη συζήτηση από τα χρόνια προβλήματα και τη ζοφερή κατάσταση στην Παιδεία μας σε μια εσωτερική σύγκρουση ομάδων εκπαιδευτικών με το διακύβευμα της οικονομικής και κοινωνικής τους επιβίωσης. Μόνιμοι εναντίον αναπληρωτών, δάσκαλοι εναντίον ειδικοτήτων, πρωτοβάθμιοι εκπαιδευτικοί εναντίον δευτεροβάθμιων και στην έξαρση αυτού του συντεχνιασμού συμμετέχουν με ανακοινώσεις τους ομάδες σχολικών συμβούλων που υποστηρίζουν τη μια ή την άλλη ομάδα εκπαιδευτικών. Το «διαίρει και βασίλευε» βρίσκεται πλέον στο προσκήνιο.
Η κοινωνία, βέβαια, ευρισκόμενη σε οικονομική στενωπό, προσγειωμένη άλλωστε από χρόνια στην πληροφοριακή κατανάλωση του εφήμερου, είτε αδιαφορεί, είτε δεν αντιλαμβάνεται τα τεκταινόμενα και το διακύβευμα των αλλαγών στην εκπαίδευση που επιχειρείται με τις μνημονιακές πολιτικές στην εκπαίδευση τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή στη διαχείριση μιας φτηνής εκπαίδευσης και όχι στον οραματισμό για την Παιδεία. Για μια ανθρωπιστική Παιδεία με ουσιαστικές γνώσεις και κυρίως αξίες που να έχουν ως πρότυπο και πυξίδα στη ζωή τους οι μαθητές μας. Από τη Διαμαντοπούλου, που οραματίσθηκε τα Αγγλικά ως πρώτη επίσημη γλώσσα μας, έως σήμερα, διαδοχικές κυβερνήσεις ξεθεμελιώνουν στην εκπαίδευση κάθε τι που αφορά το «μέλλον και την ψυχή αυτού του τόπου», όπως θα έλεγε ο Δελμούζος βαφτίζοντάς τα μεταρρυθμίσεις. Το σχολείο είναι ο χώρος του μαρτυρίου, που μοιάζει με επιστημονικό εργαστήρι. Δοκιμάζονται πολλά, αλλά ελάχιστα από αυτά στεριώνουν. Και αυτή η αέναη κατάσταση των πειραματισμών συνεχίζεται.
Τασχολεία ΕΑΕΠπου για τους τότε ιθύνοντες ξεκίνησαν ελπιδοφόρα, παραγνωρίζοντας όμως την μαθητική εξουθένωση και τη γυμνασιοποίηση του Δημοτικού, βάλτωσαν μέσα στις παθογένειές τους και στην κούραση εκπαιδευτικών και μαθητών. Έτσι προέκυψε, άκριτα, το φετινό σχολείο του Προκρούστη. Κόβουμε από τα πρώην ΕΑΕΠ, προσθαφαιρούμε στα κλασικά και ιδού ο νέος τύπος σχολείου, ο ίδιος σε όλη την επικράτεια.Στανηπιαγωγεία τα πράγματα φαίνονται πολύ χειρότερα. Διάσπαση του ενιαίου προγράμματός του, αύξηση ωραρίου νηπιαγωγών και αναιρέσεις εγκυκλίων, η μία μετά την άλλη για να μην αναφερθούμε στα χρόνια κτιριακά προβλήματα που επιλύονται σπάνια.
Στην ειδική αγωγή ενώ σωστά καταργήθηκε η παράγραφος 1 του άρθρου 56 του ν. 3966/2011 σχετικά με τις οργανικές στη Ε.Α., έμεινε ημιτελής ή μάλλον υπήρξε πισωγύρισμα, αφού θεωρούν πλέον ότι τα παιδιά με ειδικές ανάγκες μπορούν να εκπαιδευτούν και από δασκάλους χωρίς καμία επιστημονική εξειδίκευση, κανένα εφόδιο για τις ιδιαιτερότητες αυτών των παιδιών. Όλοι τα κάνουν όλα.
Στη δευτεροβάθμια από την άλλη, οι αναθέσεις καλά κρατούν. Οι του πολυτεχνείου γίνανε και μαθηματικοί, οι πτυχιούχοι ιατρικών εργαστηρίων και βιολόγοι, την ιστορία μπορούν να την διδάξουν σχεδόν όλοι οι καθηγητές των θεωρητικών μαθημάτων και πάει λέγοντας. Έτσι, γιατί να κάνει διορισμούς; Ακόμα και αναπληρωτές, μάλλον, δεν θα χρειάζονται. Οι δε ανθρωπιστικές σπουδές αποδυναμώνονται και υποβαθμίζονται αφού η μείωση ωρών και η κατάργηση της εξέτασης των Αρχαίων στο Γυμνάσιο δεν συνοδεύεται από δράσεις και διαφοροποιημένη διδασκαλία του μαθήματος ώστε να ανανεωθεί και να μη χάσει το σπουδαίο ρόλο του μέσα στην ελληνική παιδεία που είχε διαχρονικά μέχρι σήμερα.
Με μεγάλη ανησυχία παρακολουθούμε το διχασμό στη θεολογική εκπαιδευτική κοινότητα, με αφορμή την εισαγωγή από φέτος των νέων ΑΠΣ για το μάθημα των Θρησκευτικών (μτΘ) σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Είναι ανάγκη να επικρατήσει νηφαλιότητα στις προσεγγίσεις του ζητήματος και πάνω απ’ όλα σεβασμός στους μαθητές μας και τις ανάγκες τους ως ανθρώπινα πρόσωπα στη σημερινή κοινωνία.
Για τη Χριστιανική Εναλλακτική Κίνηση το μτΘ πρέπει να είναι ένα ανοιχτό μάθημα για όλους τους μαθητές που θα παρέχει σπουδή γενικώς στο θρησκευτικό φαινόμενο με κεντρική θέση στη χριστιανική ορθόδοξη παράδοση του τόπου μας αλλά και στα άλλα θρησκεύματα που επηρεάζουν μεγάλο αριθμό ανθρώπων παγκόσμια σήμερα.
Απέναντι σε όλη αυτή την κατάσταση, επικρατεί το απόλυτο αδιέξοδο και ο συστημικός χαρακτήρας στον κατεστημένο συνδικαλισμό.Ζούμε εδώ την ιστορική αμηχανία του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού σαν την άλλη όψη του ίδιου ιστορικού αδιεξόδου που οδήγησε στη μετάλλαξη του κυβερνώντος κόμματος. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες οχυρωμένες πίσω από μια οικεία και «ασφαλή» γι’ αυτούς συνδικαλιστική ρητορική, απεκδύονται τις πραγματικές τους ευθύνες.
Η υπέρβαση του αδιεξόδου αυτού προϋποθέτει ένα άλλο είδος συνδικαλισμού και ένα άλλο είδος συνδικαλιστικών στελεχών, που δεσμεύονται απέναντι στο σώμα που εκπροσωπούν όχι στη βάση της συναλλαγής του με το σύστημα, αλλά στη βάση της αυτοοργάνωσής του από τα κάτω, από κάθε σχολική μονάδα. Ένας τέτοιος συνδικαλισμός θα έπρεπε, κατ’ αρχάς, να βρει τρόπο να ξεπεράσει τις κλασικές απεργιακές μορφές αγώνα που μια ελάχιστη μειοψηφία εργαζομένων ακολουθεί με συνέπεια τον εκφυλισμό τους.
Θα περάσουν αποπάνω μας όλοι οι τροχοί
στο τέλος
τα ίδια τα όνειρα μας θα μας σώσουν…
Tα πουλιά δέλεαρ του θεού
(Ν. Καρούζος “Ποιήματα, 1961”)