Τα ψηφιακά παιχνίδια συνήθως θεωρούνται αποκλειστικά ως φορείς ψυχαγωγίας και ως βασικοί ένοχοι στην εποχή μας για τη διάσπαση των παιδιών και εφήβων από τη μελέτη ή την ενασχόληση με κάποια εκπαιδευτική ή αθλητική δραστηριότητα.
Σύμφωνα με τη Jane McGonigal ένα ψηφιακό παιχνίδι επειδή συχνά παρουσιάζει μέσα στη πλοκή του προσομοίωση καθημερινών καταστάσεων βοηθάει τα παιδιά να αποκτήσουν ενσυναίσθηση και να μπορέσουν να παρατηρήσουν τη συναισθηματική κατάσταση και του άλλου αφού σε ένα απιχνίδι ο χρήστης χειρίζεται όλους τους χαρακτήρες. Επιπλέον, θέλοντας να είναι πιο συγκεκριμένη αναφέρεται στη θετική επίδραση και το κινητήριο μέσο που αποτέλεσε η κονσόλα Wii σε μία οικογένεια που μόλις είχε υιοθετήσει ένα κοριτσάκι 4 ετών και χρειαζόταν κάτι για να εμπλακούν σταδιακά σε μία ευχάριστη δραστηριότητα μαζί.
Το βασικό είναι πως τα παιδιά και ειδικά οι έφηβοι έχουν θεωρήσει ως δεδομένο την απαξιωτική γλώσσα γονέων και εκπαιδευτικών σχετικά με τα παιχνίδια που τους ενδιαφέρουν και είναι βασικό να αλλάξει έστω και ο τρόπος αναφοράς των ενηλίκων σε αυτά γιατί αποτελούν βασικό στοιχείου του περιβάλλοντος του σύγχρονου νέου και άρα ένα σημαντικό πεδίο μαθησιακών εμπειριών.
