Πριν μερικές μέρες είχα δώσει κάποιες ασκήσεις μαθηματικών στους μαθητές μου και εκείνοι άρχισαν να τις λύνουν χωρίς πολλή διάθεση. Όσο ασχολούνταν με το αντικείμενο που τους είχα δώσει, εγώ έκοβα βόλτες μέσα στην αίθουσα περιμένοντας τις πρώτες απορίες τους που θα με έκαναν να πάω κοντά τους και να τις λύσουμε μαζί. Μη έχοντας λοιπόν τι να κάνω, άρχισα να κάνω κάποιες αλλαγές, με τη φαντασία μου, στην εικόνα που απλωνόταν μπροστά μου.
Η ιδέα δηλαδή, οι μαθητές να είναι αναγκασμένοι να κάθονται σε μια αίθουσα, να δέχονται τις ίδιες γνώσεις και μετά από συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα να πρέπει να αποδείξουν την κατανόηση της γνώσης που πήραν με τον ίδιο τρόπο (συνήθως γραπτών εξετάσεων) είναι πλέον παράλογη. Ακόμη και το ηλικιακό κριτήριο συμμετοχής των μαθητών σε συγκεκριμένες τάξεις, θα πρέπει να επαναξιολογηθεί. Αντί να περιμένουμε από τους μαθητές μας να ακολουθούν «συγκεκριμένη» ύλη σε «συγκεκριμένη» ηλικία, ίσως θα ήταν καλύτερα να οργανώσουμε κοινότητες μάθησης (από την ηλικία των 14 ετών και πάνω), όπου οι μαθητές δε θα συμμετέχουν με βάση την ηλικία τους, αλλά με βάση τις ικανότητες που έχουν αναπτύξει σε συγκεκριμένα αντικείμενα γνώσεων (πληροφορική, λογοτεχνία κλπ).
Όλα τα προαναφερθέντα είναι προτάσεις για να «τραβήξουν» την εκπαίδευση προς τα εμπρός και σε διαφορετικά μονοπάτια από αυτά που συνήθιζε να βαδίζει μέχρι στιγμής. Σίγουρα οι αλλαγές αυτές απαιτούν χρόνο, διάλογο, σύστημα και προγραμματισμό κινήσεων (περίεργα μονοπάτια τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, είναι αλήθεια). Πρέπει όμως κάποια στιγμή να γίνει μια αρχή. Δεν πρέπει να μένουμε στα λόγια. Και φυσικά ό,τι γίνει, θα πρέπει να δοκιμαστεί σε τάξεις και να πουν τη γνώμη τους και τα παιδιά. Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουμε να αποφασίζουμε συνέχεια εμείς γι’ αυτά. Έχουν κι αυτά λόγο και κριτική σκέψη για να κάνουν τις προτάσεις τους που θα λάβουμε σοβαρά υπόψη μας στην επανεκκίνηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας που θα ΠΡΕΠΕΙ να προγραμματίσουμε όσο το δυνατόν ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΑ κατά την ταπεινή μου γνώμη.
ideesekpaidefsis.wordpress.com
