Η κατάργηση των Τμημάτων Ένταξης κι η κρυμμένη αλήθεια
Ίσως τώρα καταλάβουμε τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της ειδικής αγωγής λίγο καλύτερα. Διαβάζω στην έκθεση του Ευρωπαϊκού Φορέα για την Ειδική Αγωγή με ημερομηνία 29 Μαρτίου 2015 (https://www.european-agency.org/country-information/greece):
Greece – Special needs education within the education system
“Αccording to Law 2817/2000, special education is provided from 4 to 22 years old, mainly in mainstream schools. The first choice of placement for pupils with special educational needs, according to this law, is in regular classes with support from a peripatetic teacher from the Diagnostic Assessment and Support Centres. Pupils can also be placed in integration classes, but they receive most of their education in the mainstream class.”
Και μεταφράζω:
«Σύμφωνα με το νόμο 2817/2000 η ειδική εκπαίδευση παρέχεται από τα 4 έως τα 22 κυρίως στα σχολεία Γενικής Αγωγής. Η πρώτη επιλογή για τη φοίτηση μαθητών με ΕΕΑ σύμφωνα με το νόμο είναι μέσα σε γενικές τάξεις με την υποστήριξη περιπατητή δασκάλου από τα Κέντρα Διάγνωσης Διαφοροδιάγνωσης και Υποστήριξης (χθες ΚΕΔΔΥ σήμερα ΕΔΕΑΥ;). Οι μαθητές μπορούν να τοποθετηθούν και σε Τμήματα ένταξης αλλά λαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσης τους μέσα στη γενική τάξη.»
Να υποθέσουμε ότι το Υπουργείο έρχεται να υλοποιήσει σήμερα αυτά που παρουσίασε ως ήδη πεπραγμένα από πέρυσι; Αυτό είναι το μέλλον για την ένταξη; Δάσκαλοι-περιπατητές με έδρα την οικεία ΕΔΕΑΥ, θα περιδιαβαίνουν τα σχολεία και θα επισκέπτονται τις τάξεις που φιλοξενούν μαθητές με ΕΕΑ για να μοιράζουν ως γιατροί συνταγές; Γιατί πώς αλλιώς θα χωρέσουν στις 24 ώρες όλα τα παιδιά που χρειάζονται υποστήριξη; Πόσες ώρες πραγματικής υποστήριξης θα αναλογούν στον κάθε μαθητή αν λάβουμε υπόψη μας τα διεθνώς αποδεκτά στοιχεία για τα ποσοστά μαθητών με ΕΕΑ;
Πρώτοι εμείς οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί που υπηρετούμε το χώρο της Ειδικής αγωγής υπερθεματίζουμε για τη συνεκπαίδευση και την ένταξη υπερασπιζόμενοι αυτό το δικαίωμα των μαθητών μας. Υπάρχει ωστόσο κι ένα άλλο δικαίωμα που κατά τη γνώμη μου υπερέχει του πρώτου: να αντιμετωπίζονται οι ιδιαίτερες εκπαιδευτικές ανάγκες του κάθε παιδιού ξεχωριστά με τον πλέον αποτελεσματικό και κατάλληλο για το ίδιο το παιδί τρόπο. Τα τμήματα ένταξης λειτουργώντας συχνά κάτω από αντίξοες συνθήκες, κατάφερναν σε ένα μεγάλο βαθμό να ανταποκρίνονται στο δικαίωμα αυτό.
Παραβλέποντας τις όποιες παραβιάσεις των εργασιακών δικαιωμάτων συνεπάγεται η αλλαγή που μόλις ψηφίστηκε για τους εκπαιδευτικούς των ΤΕ, ας μείνουμε στα δικαιώματα των μαθητών με ΕΕΑ κι ας αναρωτηθούμε: Είναι ο περιπατητής δάσκαλος η πλέον κατάλληλη λύση ; Ή μήπως είναι απλά η οικονομικότερη;
