Ας μιλήσουμε λίγο για Γνωστική Ψυχολογία. Για να γίνεις καλός σε κάτι πρέπει να εξασκηθείς. Υπάρχουν διάφορες μορφές εξάσκησης που πρέπει να ακολουθήσεις άρα δε θα μακρηγορήσω. Θα κρατήσω μόνο ότι απαιτείται χρονοβόρα και συστηματική εξάσκηση. Πώς είναι δυνατόν να πραγματοποιήσουν δειγματικές διδασκαλίες οι σχολικοί σύμβουλοι όταν δεν έχουν διδάξει ποτέ αυτό που θα δείξουν;
Το ίδιο απαιτείται και για άλλες απλές αλλαγές. Υπάρχει μια αντίσταση στην αρχή στο να βάζεις τον ίδιο μαθητή συνέχεια να σβήνει τον πίνακα, προκειμένου να του εκτονώσεις την υπερκινητικότητα. Πώς θα γίνει, θα ξεχαστείς κιόλας! Με κάτι άλλο θα ασχοληθείς. Δεν υπάρχει μόνο αυτός μέσα στην τάξη. Για να μη συμβεί αυτό απαιτείται και πάλι χρόνος για να το αυτοματοποιήσεις, να σου γίνει συνήθεια.
Σκεφτείτε τώρα πολυπλοκότερες διαδικασίες, όπως η διαφοροποιημένη διδασκαλία, στις οποίες ο εκπαιδευτικός πρέπει να αλλάξει ριζικά τη διδασκαλία του. Πώς θα γίνει αυτό διαβάζοντας; Είναι σαν να λέμε ότι θα διαβάσεις ένα βιβλίο και θα μάθεις ποδήλατο. Φυσικά και πρέπει να διαβάσεις, πρέπει όμως και να τα εφαρμόσεις μέχρι να νιώθεις τη διαδικασία φυσική, προέκταση του εαυτού σου. Με αυτόν τον τρόπο απερίσπαστος θα αφοσιωθείς στο να μάθεις κάτι άλλο.
Το πρόβλημα με τη θεωρητική κατάρτιση είναι ότι δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ικανότητας. Επειδή μπορείς και τα πλάθεις στο μυαλό σου όλα ρόδινα, πιστεύεις ότι θα εξελιχθούν κι έτσι. Έλα όμως που έρχεται η πραγματικότητα και σε προσγειώνει… ωραίο να λες ότι πρέπει κάθε τόσο να υπενθυμίζεις στο υπερκινητικό παιδί να προσέχει· πόση ώρα όμως θα αντέξεις, όταν βλέπεις ότι μέσα σε μισό λεπτό κοιτάει πάλι αλλού, και εσύ έχεις αρχίσει ήδη να εξαντλείσαι; Και έχεις τραβήξει και τις κουρτίνες και έχεις κλείσει και τα παράθυρα και έχεις αδειάσει και το θρανίο του και το έχεις και δίπλα σου. Η διδασκαλία είναι απαραίτητη για να μάθεις σε βάθος την πρακτική, τη θεωρία και συνεπακόλουθα για να συμβουλεύσεις και να επιμορφώσεις.
