Διεκδικούμε συλλογικά και αποφασιστικά τα αναδρομικά, όλα όσα μας έκλεψαν, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις !

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΕΙΡΑΙΑ , ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Οι κυβερνήσεις των μνημονίων κατάφεραν να επιβάλλουν φτώχεια διάρκειας για το σύνολο των εκπαιδευτικών όπως και όλων των εργαζομένων και ιδιαίτερα στους νέους και στους αναπληρωτές που βρίσκονται σε απόγνωση.

Με τα μισθολόγια 4024/11 και 4354/15 μείωσαν τους μισθούς μας, ιδιαίτερα αυτών με λίγα χρόνια υπηρεσίας που κατακρεουργήθηκαν, κατήργησαν από 1/1/2013 με βάση τον ν.4093/2012 τελείως τα δώρα, κατήργησαν επιδόματα, αύξησαν τις κρατήσεις κάθε είδους και επέβαλλαν νέες, πάγωσαν για πολλά χρόνια τα ΜΚ, μείωσαν τα αφορολόγητα όρια, αύξησαν την φορολογική μας επιβάρυνση. Παράλληλα αύξησαν το διδακτικό μας ωράριο, που ισοδυναμεί με μείωση μισθού, φόρτωσαν τον εκπαιδευτικό με απίστευτο όγκο γραφειοκρατικών εργασιών, ενώ εξαφάνισαν το επίδομα εξωδιδακτικής απασχόλησης! Οι μικτές ετήσιες αποδοχές των Ελλήνων εκπαιδευτικών, βρίσκονται στο μισό περίπου των μισθών των εκπαιδευτικών των χωρών της Ευρωζώνης.

Το τελευταίο διάστημα όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι βρισκόμαστε μπροστά σε μια περίεργη κατάσταση, σχετικά με την επιστροφή των αναδρομικών για τα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων, για την περίοδο 2013-2018.

Τη συζήτηση αυτή έχει τροφοδοτήσει μια «διαμάχη» δικαστών – κυβέρνησης σχετικά με το αν ήταν συνταγματικές οι συγκεκριμένες περικοπές. Πολλοί συνάδελφοι έχουν ήδη προσφύγει σε αγωγές, με την ελπίδα ότι θα πάρουν ένα έστω μικρό μέρος από το πετσοκομμένο εισόδημα μας πίσω.

Σχετικά με αυτές τις εξελίξεις εμείς θέλουμε να σημειώσουμε τα παρακάτω:

Το ύψος του εισοδήματος μας είναι θέμα συσχετισμών δύναμης. Από τη μία είναι το κράτος και οι ιμπεριαλιστές-δανειστές, η Ε.Ε. και οι ανάγκες της για «δημοσιονομική πειθαρχία». Από την άλλη είναι οι εργαζόμενοι και η πίεση που ασκούν με κάθε μέσο. Ιστορικά πίεση οι εργαζόμενοι ασκούν με τους αγώνες τους και με την πολιτική φθορά που προκαλούν στην εκάστοτε κυβέρνηση. Έτσι κερδίσαμε τη μόνιμη σταθερή εργασία, έτσι το 8ωρο, έτσι οι εκπαιδευτικοί τα τρίμηνα με την απεργία του 1988, τους μαζικούς διορισμούς μετά την εξέγερση ενάντια στον ΑΣΕΠ το 1998 κ.α. Οι δικαστικοί αγώνες δεν έχουν κερδίσει ποτέ τίποτε από μόνοι τους και μπορεί να λειτουργήσουν μόνο επικουρικά, δίπλα σε ένα ενωμένο και αγωνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Δεν πιστεύουμε τα περί ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης. Τα ίδια δικαστήρια που έβγαλαν όλα τα μνημόνια συνταγματικά έρχονται μετά να πουν ότι οι τάδε περικοπές ήταν αντισυνταγματικές. Δε γνωρίζουμε τι απόφαση θα βγάλει τελικά το ΣτΕ, μετά τη συνεδρίαση στις 1 Φλεβάρη. Η κυβέρνηση «απείλησε» το ΣτΕ με δημοσιονομικό εκτροχιασμό, αν εκδικάσει επιστροφή των αναδρομικών για 600.000 δημοσίους υπαλλήλους (700 εκ για το 2019, 700 εκ για το 2020 και 4 δις περίπου τα αναδρομικά 2013-2018). Με τον ίδιο τρόπο η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη έχει πάρει μια σειρά αποφάσεις στο πρόσφατο παρελθόν (πχ για να ΜΗΝ επιστραφούν τα αναδρομικά των ειδικών μισθολογίων των ετών 2012-2015). Τότε πως και πήραν τα αναδρομικά των ετών 2016-1018 τα ειδικά μισθολόγια (πανεπιστημιακοί, ένστολοι, δικαστικοί); Μα με πολιτική απόφαση της κυβέρνησης, πρώτον γιατί αποτελούν το βαθύ πυρήνα του κράτους και δεύτερον γιατί στη βάση των εκλογικών στοχεύσεων από το ΣΥΡΙΖΑ επιλέχθηκε να δοθεί ένα μέρος του πρωτογενούς πλεονάσματος προς τα εκεί. Τρίτο και βασικότερο όμως, τα ποσά αυτά ήταν εντός των δημοσιονομικών πλαισίων που έχουν συμφωνήσει κυβέρνηση και δανειστές. Ούτε τα δικαστήρια έβγαλαν απόφαση που ήταν έξω από τα δημοσιονομικά σχέδια της κυβέρνησης (δε ζήτησαν επιστροφή των αναδρομικών 2012-2015 λόγω δημοσιονομικών), ούτε η κυβέρνηση γενικά έκανε κάτι που δεν το είχε στα σχέδια της στη βάση του μοιράσματος από τα ψίχουλα του πλεονάσματος σε 2-3 κατηγορίες.

Η κυβέρνηση και όχι τα δικαστήρια κρατάνε το καρπούζι και το μαχαίρι, στο βαθμό που της το επιτρέπουμε. Μπορεί να κάνει ότι έκανε πριν 15 χρόνια με το επίδομα για τα 176 €. Να αγνοήσει τις όποιες δικαστικές αποφάσεις. Μπορεί να κάνει ότι κάνει εδώ και 2 χρόνια με τις αποφάσεις για τις περικοπές Κατρούγκαλου για τους συνταξιούχους. Απλά δεν απαντάει. Μπορεί να κάνει και ακόμα χειρότερους χειρισμούς. Να μας δώσει κάποια ψίχουλα με το ένα χέρι και με το άλλο να μας φέρει ένα νέο μισθολόγιο που θα καθυστερεί τις ωριμάνσεις ή που στα πλαίσια του κοινωνικού κανιβαλισμού θα μας αυξάνει τις κρατήσεις στη φορολογία, δήθεν για να μην επιβαρυνθούν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που παίρνουν τον κατώτατο μισθό και θα πρέπει να πληρώσουν φόρο με την μείωση του αφορολόγητου από το 2020, ή όποιο άλλο κόλπο σκεφτούν για να μην παραβιάσουν τους όρους των δανειστών για τα πλεονάσματα του 3-3,5%. Μάλιστα η έκθεση που έστειλε η κυβέρνηση στο ΣτΕ, σε πλήρη ταύτιση με μια ακραία εκπρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα Μιράντα Ξαφά, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για μια τέτοια εξέλιξη με την επιχειρηματολογία ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν παραπάνω από τους ιδιωτικούς! Άρα δεν έχουμε αυταπάτες ότι θα πάρουμε μέσω των δικαστηρίων ένα μέρος του εισοδήματος που μας έχει αφαιρεθεί από τα μνημόνια. Αν θα το πάρουμε θα το πάρουμε επειδή θα ασκήσουμε πολιτική και κοινωνική πίεση στην κυβέρνηση. Για να ασκήσουμε όμως πίεση πρέπει να αναπτύξουμε αγώνες και όχι απλά επισκέψεις σε δικηγορικά γραφεία… Μόνο με τους αγώνες είναι εφικτό να παρθούν πολιτικές αποφάσεις που θα βελτιώνουν το εισόδημα μας. Με τα δικαστήρια ή δε θα τα πάρουμε ή θα μας τα πάρουν από την άλλη τσέπη. Αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο! Στη Γαλλία για παράδειγμα, όπου και εκεί η κυβέρνηση «δεν έχει να δώσει», οι κυβερνώντες «βρήκαν» λεφτά κάτω από την πίεση μιας λαϊκής έκρηξης και από το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων.

Πρέπει να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν. Αυξήσεις στους μισθούς. Μείωση της φορολογίας. Επιστροφή του 13ου και 14ου μισθού και των αναδρομικών. Ειδικά για τα τελευταία ζητάμε εδώ και τώρα πολιτική λύση. Είναι αίσχος να κάνουν 600.000 υπαλλήλους πελάτες στα δικηγορικά γραφεία. Αναγνωρίζουμε ότι κάτω από την αδράνεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών και κάτω από την έλλειψη πίστης ότι μπορούμε να αναπτύξουμε αποτελεσματικούς αγώνες, πολλοί συνάδελφοι έχουν ήδη προσφύγει δικαστικά μιας και…. η ελπίδα πεθαίνει τελευταία… Όμως η λύση είναι να αναπτύξουμε ενωτικούς μαζικούς αγώνες με το αίτημα αυξήσεις στους μισθούς-να ζούμε με αξιοπρέπεια από τη δουλειά μας! Σε αυτήν την κατεύθυνση καλούμε την ΕΛΜΕ να έρθει σε συντονισμό μαζί με άλλα σωματεία εντός και εκτός εκπαίδευσης για να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν με κινητοποιήσεις!