Ένα από τα σπουδαιότερα μαθήματα που μου έδωσε η ζωή, ίσως με το δύσκολο τρόπο, αρκετά χρόνια μετά την ενηλικίωσή μου, κι ένα από τα σημαντικότερα εφόδια που δίνω σήμερα στην έφηβη κόρη μου είναι πως δε θα μπορέσει να ευχαριστήσει όλους τους σημαντικούς ή μη για εκείνη ανθρώπους ποτέ,αφού πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα δυσαρεστηθεί ή θα την κρίνει αρνητικά…
Χαρά Μαρκατζίνου
Ακόμα θυμάμαι στιγμές που προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό που πως αν έκανα το χατήρι των άλλων, αν τους ευχαριστούσα, θα έπαιρνα κι εγώ χαρά και ευχαρίστηση. Αντί, όμως, για αυτή την ικανοποίηση, δεν ήταν λίγες οι φορές που εισέπραξα μούτρα, κριτική, δυσαρέσκεια, καταλήγοντας να νιώθω πίκρα, κενό, απόρριψη. Θεραπεύοντας τραύματα και επουλώνοντας πληγές, έμαθα πως εκείνος που χρειάζεται να ευχαριστώ πρώτα από όλα είναι ο ίδιος μου ο εαυτός, επειδή ο εαυτός μου είναι και ο πιο δυνατός μου σύμμαχος. Όταν πιστεύω στον εαυτό μου, τον αγαπώ και τον αποδέχομαι, τότε θα τον έχω και ευχαριστημένο. Όταν είμαι σίγουρη για τις επιλογές μου, τότε η δυσαρέσκεια κάποιων, που η στάση μου δεν τους εξυπηρετεί, τότε δεν πέφτω στην παγίδα να δικαιολογήσω, να αισθανθώ ενοχές ή και ακόμα να επαναπροσδιορίσω τις επιλογές μου, ώστε να τύχουν αποδοχής.
Γράφοντας αυτές τις γραμμές, σκέφτομαι πως αυτές είναι οι σκέψεις ενός ενήλικα και πως είναι δύσκολο για ένα παιδί που διψά για αποδοχή να λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο… Ή μήπως τελικά δεν είναι τόσο δύσκολο; Τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν είναι και τόσο…
Πώς, λοιπόν, μαθάινω στην κόρη μου να έχει πρώτα ευχαριστημένο τον εαυτό της και να μην τον θυσιάζει στο βωμό της ευχαρίστησης των άλλων;
