Η φράση έχει τις ρίζες τις στη βυζαντινή εποχή. Αναφέρεται σε κάποιον που έλεγε πολλά λόγια που δεν έπρεπε να ειπωθούν. Η τιμωρία του ήταν τρομερή.
Το χόρτο αυτό ήταν αγκαθωτό, στυφό και αρκετά σκληρό, τόσο που κατά το μάσημα, το στόμα του πρηζόταν και η γλώσσα του άνοιγε, μάτωνε και γινόταν ίνες-ίνες όπως είναι τα μαλλιά.
Από την τιμωρία βγήκε και η παροιμιώδης φράση : “μάλλιασε η γλώσσα μου”, που την λέμε μέχρι σήμερα, όταν προσπαθούμε να πείσουμε κάποιον για κάτι και του το λέμε πολλές φορές.
